Zabezpieczenie roszczenia, choć zazwyczaj stanowi cenne narzędzie ochrony interesów wierzyciela, bywa jednak w praktyce nadużywane do wywarcia na dłużniku presji.
Obecnie – zwłaszcza w sprawach dotyczących powodów masowych – zauważyć się daje praktykę polegającą na występowaniu o udzielenie zabezpieczenia dopiero na etapie postępowania odwoławczego. Przy dominującej linii interpretacji art. 741 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym: „na postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie zabezpieczenia przysługuje zażalenie”, działanie to niejednokrotnie stanowi sprytny wybieg procesowy – skutecznie wyklucza bowiem możliwość poddania przez dłużnika kontroli instancyjnej ewentualnego postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia wydanego przez sąd odwoławczy.
Ponieważ zabieg ten szerzej zaczął być stosowany stosunkowo niedawno, nie spotkał się jeszcze z dogłębną analizą Sądu Najwyższego, a sądy powszechne często odwołują się w jego ocenie do wydanej przed wielu laty uchwały (III CZP 76/71). W rezultacie wartym uwagi zdaje się być przedstawienie alternatywnej możliwości interpretacji regulacji art. 741 k.p.c.