Zmienią się zasady wynagradzania członków palestry. Obecnie niedopuszczalne jest zawieranie przez adwokata umowy z klientem, która przewidywałaby obowiązek zapłaty honorarium za prowadzenie sprawy uzależnionej wyłącznie od jej ostatecznego wyniku. Adwokat może jednak umówić się na dodatkowe honorarium za pozytywny wynik sprawy.
Zasady te podtrzymuje też nowy kodeks etyczny nad którym samorząd adwokacki kończy pracę. Idzie on jednak o krok dalej i pozwala adwokatom na procentowe ustalanie wynagrodzenia w zależności od wyniku sprawy prowadzonej przez niego w sądzie (tzw. success fee). Kwota ta nie będzie mogła przekroczyć 30 proc. sumy przyznanej przez sąd.
– Adwokaci albo biorą zapłatę od godziny pracy, albo małą kwotę z góry i procent od sukcesu. Nie ma wątpliwości, że ten drugi system jest lepszy dla klienta – tłumaczy Mikołaj Ostrowski, adwokat z Kancelarii Michałowski, Stefański. Taki sposób ustalania wynagrodzenia prawników zaakceptował również w jednym z ostatnich wyroków Sąd Najwyższy (wyrok z 25 maja 2011 r., sygn. akt II CSK 528/10).
Nad zmianami w swoim kodeksie etyki zawodowej pracują również radcowie prawni. Zmiany obejmą też zasady ich wynagradzania. Kodeksy etyki zawodowej poza powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, stanowią podstawę wykonywania zawodu. Za ich naruszenie zarówno adwokaci, jak i radcowie prawni ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną. Zmiany w obu etykach mają być rewolucyjne w stosunku do obecnie obowiązujących rozwiązań.
Planowane zmiany
Adwokaci będą mogli przykładowo nie tylko pełnić funkcje syndyka czy likwidatora. Członkowie palestry będą mogli także zasiadać w radach nadzorczych spółek. Za zgodne z etyką zawodową będzie uznawane również pełnienie funkcji członka zarządu i prokurenta. W tym ostatnim przypadku zastosowanie znajdzie jednak zasada, zgodnie z którą pełnienie funkcji w zarządzie spółek handlowych ma być przejściowe. Dodatkowo jego podstawą będzie wykonywanie określonego i ograniczonego w czasie zlecenia klienta dotyczącego świadczonej pomocy prawnej.
Radcowie prawni mają uregulować zasady przetwarzania danych oraz reguły obowiązujące w trakcie negocjacji. W tym pierwszym przypadku chodzi o określenie reguł postępowania z elektronicznymi danymi dotyczącymi spraw prowadzonych przez radców prawnych. Z kolei określenie zachowań etycznych w trakcie negocjacji prowadzonych na rzecz klientów to pierwsze tego rodzaju uregulowanie w kraju.
– Nowe przepisy wynikają z konieczności dostosowania zasady wykonywania wolnych zawodów do realiów współczesnego świata i stale pojawiających się zagrożeń – uzasadniają konieczność zmian przedstawiciele adwokatów i radców prawnych.
Nie zawsze w gazecie
W nowych zasadach etyki adwokackiej poza liberalizacją zajęć, jakie mogą wykonywać członkowie palestry, określono również zasady kontaktu adwokatury z mediami. Chodzi przede wszystkim o sprawy prowadzone przez adwokatów. Zgodnie z propozycją w kontaktach z dziennikarzami adwokat powinien zachować umiar.
– Chodzi o to, aby adwokaci nie przyjmowali roli rzecznika prasowego swojego klienta, a to, co mają do powiedzenia, muszą mówić w sądzie – tłumaczy Jakub Jacyna, adwokat i przewodniczący Komisji Ety- ki Zawodowej przy Naczelnej Radzie Adwokackiej. W praktyce nowe zasady postępowania w kontaktach z dziennikarzami oznaczają, że adwokat powinien reagować wyłącznie na zarzuty kierowane w stosunku do klienta, przedstawiające jego sprawę w sposób jednostronny, wybiórczy i tendencyjny.
Kodeks określi zasady postępowania w sytuacjach konfliktowych
Maciej Bobrowicz | prezes Krajowej Rady Radców Prawnych
Krajowa Izba Radców Prawnych pracuje nad nowym kodeksem etyki zawodowej. Prace nie ograniczają się jednak do zmian kosmetycznych. Chodzi przede wszystkim o zasady dotycząc przesyłu, przetwarzania i przechowywania elektronicznych danych na temat spraw prowadzonych przez radców prawnych. To także reguły związane z wykorzystywaniem internetu w pracy radcy prawnego. Zmieni się również sama systematyka kodeksu. Będzie się ona koncentrowała na rolach, które radca prawny, wykonując ten zawód, wypełnia. W odróżnieniu od poprzednich zmian w kodeksie etyki zawodowej, nowe zasady będą rewolucyjne. Projektowane reguły nie będą się więc koncentrowały tylko na funkcjonowaniu prawnika w małej kancelarii, ale również w dużych firmach prawniczych. W tym zakresie kodeks określi zasady postępowania w przypadku konfliktu interesów. Znajdą się w nim również zasady postępowania w trakcie negocjacji. Dzisiaj bowiem praca prawnika polega również na negocjowaniu pewnych rozwiązań w imieniu klienta i podkreślamy, że tam również obowiązują standardy etyczne, których należy przestrzegać. not. ŁS
Niezależność adwokacka powinna zostać zachowana
Bartosz Grohman | adwokat, członek Naczelnej Rady Adwokackiej
Osobiście nie popieram pomysłu umożliwiającego adwokatom pełnienie funkcji członka zarządu czy prokurenta w spółce kapitałowej. W tym rozwiązaniu widzę pewne zagrożenia związane z tajemnicą zawodową. Co więcej, wchodzenie do zarządu spółki spowoduje automatyczne wypaczenie niezależności adwokackiej. Przecież członkowie zarządu funkcjonują w powiązaniu z radą nadzorczą i są od niej zależni. Podlegają też służbowym relacjom. Zmiana ta jest zbyt daleko idąca. Propozycja ta stanowi również zbyt duże ograniczenie wolność adwokackiej, o którą walczymy. To przecież ona odróżnia nas od radców prawnych, którzy podlegają stosunkom służbowym i stosunkom prawa pracy. W mojej ocenie tym rozwiązaniem będą zainteresowani tylko nieliczni adwokaci.
Same rozwiązania dotyczące zasad ustalania honorarium, w tym uzależniania go od kwoty zasądzonej przez sąd, to krok w dobrym kierunku. To, czy adwokat umówi się na stawkę uzależnioną od sukcesu w danej sprawie, to kwestia tego, czy podejmie ryzyko. Niezależnie od tego takiego rozwiązania oczekują od nas klienci i musimy wyjść im naprzeciw. not. ŁS
Komentarze(51)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarszeTylko niestety wyższe uczelnie dzisiaj to maszynki do robienia pieniędzy. Nikt tam jakoś specjalnie nie przejmuje się jakością kształcenia, może tylko jeśli chodzi o statystyki. Na studentach dziennych co prawda uczelnie państwowe nie zarabiają, ale już na wieczorowych i zaocznych tak. Do tego jeszcze różnej maści wyższe szkoły prawa i czegoś tam. Ile tysięcy magistrów prawa opuszcza mury uczelni każdego roku, to można przeczytać chociażby w DGP. Dlatego opłaca się przyjmować każdego kto chce studiować, bez oglądania się na to czy się nadaje czy może nie za bardzo na te studia. Tylko że w takiej masówce studia wyglądają w ten sposób, że zalicza się egzaminy i przechodzi z roku na rok wcale przy tym nie będąc mądrzejszym. Jeszcze kilka lat temu żeby dostać się na państwową uczelnię potrzeba było zdać egzamin wstępny. Później wprowadzono konkurs świadectw. Dzisiaj z każdego kto ma maturę można zrobić prawnika. O poziome obecnych matur nie będę się rozwodził bo sam zdawałem jeszcze starą. Problem ten dotyczy nie tylko studiów prawniczych ale zdecydowanej większości kierunków na uczelniach w Polsce. Dużo się mówi, że dzisiaj mamy armię bezrobotnych magistrów. Gdzieś chyba leży przyczyna takiego stanu rzeczy ? Może warto pomyśleć o reformie całego systemu, tak żeby magister prawa na powrót był przedstawicielem elity intelektualnej, a nie tylko człowiekiem z trzema literkami przed nazwiskiem ?
Oskarżony: jak usłyszałem moich świadków i mojego adwokata, to przekonałem się, że jestem niewinnym ;)
Twoja głęboka argumentacja ad personam, jest najlepszym przykładem jakie to "wielkie umysły" zasiedlają korporacje :))))
Brak elementarnej logiki. Budowanie argumentów na poziomie przedszkola (bądź sali sądowej). Nie ma się co dziwić, że ludzie nie chcą korzystać z waszych usług.
Ale z drugiej strony to się sam sobie dziwię, że się temu dziwię. Na studiach was nie nauczyli, bo przecież członkowie korporacji twierdzą, że studia nic im nie dały. Na aplikacjach też niczego się nie nauczyliście, bo przecież konkurencja nie mogła was porządnie wyszkolić. Chyba nikt nie jest wystarczająco głupi, żeby obniżać swoje dochody przez hodowlę konkurencji. Jeżeli ilość klientów jest wartością stałą - jak sami twierdzicie- i nie da się rozszerzyć rynku to znaczy, że każdy kolejny aplikant obniży dochód pozostałych. Gdyby każdy z korporantów wyszkolił jednego aplikanta to za 4 lata wasze dochody spadłyby o połowę.
A jeżeli jesteście rodzinnie nasiąknięci, to też pewnie wuj albo mamą nie wymagali od was wiele. Na żądanie krewnych można przecież zawsze odpowiedzieć jak w tym kawale: "co ty tata, jaja sobie robisz"
Nie można również przepisu prawa interpretować tak, aby którakolwiek jego część okazała się zbędna. TO PRZECIEŻ ELEMENTARZ PRAWA
Zatem jeżeli konstytucja mówi o zaufaniu - to znaczy, że chodziło jej o zaufanie - czyli taki stan psychiczny, w którym się ufa czyli pokłada nadzieję, ze nie zostanie się wyprowadzony w pole przez osobę, której ufamy. Jeżeli do tego dodamy przymiotnik publicznego - to znacy, że ten stan psychiczny jakim jest zaufanie powinien mieć charakter powszechny.
(publiczny to wedłu słowników: powszechny; jawny, dostępny, przeznaczony dla ogółu, dla wszystkich, społeczny, dotyczący całego społeczeństwa lub jakiejś zbiorowości).
Jeżeli natomiast adwokat czyni wszelkie starania by przestępca nie ponisł kary, jeżeli jego zawód polega na tym, że jest w zasadzei "ustami oskarżonego" - najczęsciej przestępcy, to w jaki sposób miałby wzbudzać zaufanie publiczne???
Jeżeli przestępca poniformuje adwokata, że popełnił wszystkie możliwe zbrodnie o które go oskarżają, ale wybiera drogę obrony polegającą na zaprzeczaniu swojej winy i podważaniu formalnych podstaw dowodów, które mimo uchybień formalnych dawały jednak prawdziwe konkluzje - to adwokat musi w procesie przedstawiać swojego klienta jako niewiniątko.
Mając tego świadomość, czy powinniśmy ufać adwokatowi.
Jeżeli adwokat to zawód zaufania, to w zasadzie sędzia jest na rozprawie elementem zbednym. Skoro ufamy powszechnie adwokatowi, to po co tracić pieniądze na rozprawie. Skoro adwokat powiedział, że bandzior jest cacy, to to wypuścimy, w końcu ufamy adwokatowi :)))
Jak sam widziwsz "skarbie" - niekórym korpogeniuszom dolega totalny brak logiki, która trochę jednak jest potrzebna w argumentacji prawniczej. Skoro po aplikacji nie potrafisz to narzekać, że ktoś nie odbył równie bezsensownego szkolenia jak ty.
p.s. Wiele lat tem była propozycja zastosowania rozwiązań amerykańskich - czyli egzamin bez aplikacji. Zgadnij kto się temu najbardziej sprzeciwiał.
Nam jest szkoda czasu na aplikowanie u konkurentów. Jeżeli ty wybrałeś taką drogę to twoja sprawa.
Pojawia się jednak pytanie - po co jest zawód adwokata??? Czy unikanie kary adekwatnej do winy - jest społecznie korzystne? Czy starania adwokata, aby jego klient nie poniósł kary sprawiedliwej tylko jej uniknął jest działanie wzbudzającym zaufanie?
Adwokat, który nie ujawnia faktu popełnienia przestępstwa przez jego klienta, o czym dowiedział sie od samego klienta, to chyba czyn tak samo niegodny, jak współudział w zacieraniu śladów przestępstwa.
Sprawiedliwa kara nie jest czymś, w czego uniknięciu powinno się udzielać pomocy.
Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Tata i mama powiedzieli, że jestem ładna i zdolna, no to muszę iść na prawo. No bo to fach w ręku. Pomyślałam, że to dobry pomysł, bo na kursie na prawo jazdy szło mi świetnie. Testy prefekt, jazda trochę gorzej, ale instruktor powiedział, ze mam dobra technikę trzymania drążka zmiany biegów.
Uczyłam się pilnie, więc na studiach szło mi świetnie, o wiele lepiej niż w liceum. W ogóle te szkoły wyższe to pełna kultura. Nie trzeba mieć zeszytów i książek, a ja książek nie czytam jak nie muszę, bo nie lubię, nuda jakaś.
Na studiach testy szły mi jak burza. Lubię je, bo nie trzeba za dużo myśleć przy nich. Poza tym człowiek wie, kiedy opanował materiał, no i w ogóle są obiektywne.
W 2009 zdałam na aplikację, idzie mi super i w ogóle jest fajnie. Ta aplikacja to jest bardzo potrzebna. Oglądamy w sądzie akta, zapoznajemy się z pracą sekretatriatu i takie tam. Mój patron tylko trochę dziwny, bo ciągle coś mu nie pasuje. Jak jakieś pismo napiszę, mówi, że zbyt ogólnikowe. A tam przecież wszystko jest jak trzeba: wstęp, rozwinięcie, zakończenie. Dobrze, że jak zdam egzamin to będę wykonywała wolny zawód i nikt się nie będzie wtrącał.
Uważam, że zamknięcie zawodów prawniczych to mit. Trzeba sie tylko uczyć. Protestuję przeciw doradcom prawnym. Oni kończyli studia dawno. Prawo już się zmieniło, nic nie wiedzą. Nie znają zasad procesu. A ja je świetnie znam, bo teraz czytam "Proces" Kafki (kolega mi polecił, żebym sobie utrwaliła zasady procesowe).
Po z tym wiem jak się zwracać do sądu, kiedy wstać, kiedy usiąść i takie tam (trochę podobnie jak w kościele). Ci niedouczeni doradcy prawni tego nie wiedzą, bo skąd mają wiedzieć jak nie skończyli aplikacji ? No i oczywiście narażąją przez to klientów, którzy i tak nie powinni mieć do nich zaufania, bo oni nie są zawodem zaufania publicznego (chyba logiczne).
Poza tym sami są sobie winii, że nie zrobili aplikacji. Są poprostu beznadziejni.
A tak na koniec: jak chcesz komuś przywalić na forum, to sam użyj rzeczowej argumentacji - będzie mądrze wyglądało., tylko skąd rzeczowa argumentacja u ludzi, którzy proces karny chcą cofnąć do czasów sprzed oświecenia, a adwokata uznają za pomocnika lub poplecznika w przestępstwie, tak właśnie rozumiejąc jego rolę w procesie.
Po pierwsze – adwokat czyli pełnomocnik strony nie jest zawodem zaufania publicznego. To, że utrzymuje w tajemnicy co mu klient – np. przestępca, powiedział nie oznacza, że budzi w związku z tym powszechne zaufanie. To, że nie zdradza machlojów klienta też nie oznacza, że ludzie powszechnie darzą go zaufaniem. Zaufanie publiczne – nie może być definiowane w sposób sprzeczny z zasadami języka. Na takich regułach opiera się prawo. Pijany kierowca odpowie za przestępstwo nawet gdyby się upierał, że nie pił alkoholu tylko wodę ognistą.
Po drugie nawet gdyby przyjąć, że ustawodawca wbrez zdrowemu rozsądkowi i zasadom języka uzna w przypływie jakiegoś delirium, że korporacje za zawód zaufania – to korpoacje nie działają w granicach interesu publicznego – tylko we własnym interesie sprzecznym z interesem publicznym
Po trzecie – istnienie korporacji o charakterze monopoli, reglamentujących podaż – narusza zasadę społecznej gospodarki rynkowej. Monpol na usług czyli sztuczne ograniczanie podaży nie ma nic wspólnego z gospodarką rynkową.
Po czwarte – istnienie przymusów adwokackich – powoduje naruszenie zasady równości wobez prawa. Ci, których nie stać na adwokata – mają ograniczoną drogę odwoławczą. Czemu adwokat we własnej sprawie nie ma takiego przymusu? Czemu rodzina adwokata nie ma przymusu wykupienia płatnej usługi adwokackiej? Jedni mogą mieć za darmo, a drugim ogranicza sie dostęp z uwagi na zamożność. CZYSTA DYSKRYMINACJA.
Ktoś kto pomaga przestępcy wyjść szybciej na wolność, czy zredukować jego odpowiedzialność – mówi o etyce. O ironio!
Do tego tajemnica adwokacka
Załóżmy, że adwokat broni Breivika, który mówi mu, że działał z kolegami w związku zbrojnym i własnie jego koledzy, którym przygotował bomby maja je podłożyć w różnych miejscach publicznych. Jako „etyczny adwokat” zachowa tą informację dla siebie.
I to ma być zawód zaufania publicznego?
W przypadku adwokata interes przestępcy zawsze jest stawiany przed interesem społeczeństwa. W takim przypadku mówienie o publicznym zaufaniu czy nawet etyce jest sporym nadużyciem.
Warto tu zaznaczyć, że Sąd Najwyższy w 2008 r. ukarał sędziego z Radomia karą dyscyplinarną „za „drastyczne naruszenie kultury rozprawy”. Jednym z dowodów wykorzystanych przeciwko sędziemu było nagranie wykonane bez wiedzy sędziego.. Sędzia bronił się wskazując, że nagranie było wykonane bezprawnie bo bez jego zgody i nie powinno być uwzględnione jako dowód. Sąd Najwyższy stwierdził jednak, że „Brak zezwolenia na dokonanie nagrania nie powoduje wyłączenia tego dowodu, a także nie podważa jego wartości”
Większość komentatorów jak zwykle nie ma zielonego pojęcia o czym pisze. Uważa, że należy obrzucać błotem to zawsze coś przylgnie. Metoda sprawdzona przez PiS. Ostatnio do tego chóru nawet przyłączył poseł Gowin z PO.
Rozumiem że adwokat, zgodnie z najlepszymi radzieckimi i chińskimi wzorcami, powinien strać się aby jego klient dostał jak najwyższy wyrok, zgodnie z ludowym zapotrzebowaniem.
W zasadzie po co sądy. Wystarczy gawiedź na placu, drzewo i kawałek sznurka.
Adwokat ma działać na rzecz swojego klienta, najlepiej jak umie i zgodnie z prawem. Nawet jeśli uważa że jego klientowi należy się kara śmierci.
Widać, że frustracja dziadków z SDP pogłębia się. Ostanie egzeminy zawodowe znowu obnażyły słabość specjalistów od jednej dziedziny. Więkoszość z nich nie zdała egzaminu. Wypadli blado i to nawet w porównaniu z korporacyjnymi aplikacinami. Zamiast pisać głupoty brać się do nauki. We wrześniu egzamina na aplikacje może tym razem się dostaniecie.
Szczerze mówiąc jestem za otwarciem rynku i to w wielu zawodach - nie tylko w zawodach prawniczych. Otwarcie zawodów prawniczych (dawniej mówiło się o otwarciu korporacji ale po otwarciu korporacji okazało się, że niektórzy z SDP nie mogą sobie poradzić z testem na aplikację) dojdzie do tak przecież potrzebnego w Polsce przeobrażenia w zawodach prawniczych. Jesteśmy jednym z niewielu krajów gdzie dominują kancelarie indywidualne. Za parę lat sie to zmieni. Będą dominowały kancelarie wieloosobowe. Dobrzy prawnicy znajdą sobie miejsce na rynku a Ci słabi - w tym niestety większość doradców prawnych wróci na ciepłe posadki w urzędach i swoją frustrację będą wyładowywać na petentach a nie na forach internetowych. pozdrawiam wszystkich i życzę powodzenia
Dodam, że czytałem te idiotyczne definicje "zaufania publicznego" mówiące o tajemnicy czy wolnym zawodzie. Tylko co to ma wspólnego z "zaufaniem publicznym". Tajemnica adwokacka i radcowska - to działanie na rzecz klienta, najczęściej pozostające w sprzeczności z interesem publicznym. Tak jak w podawanym wcześniej na forum przykładzie. Intereres jakiegoś Breivika, który jest chroniony tajemnica adwokacką, jest zapewne odmienny od interesu publicznego. Adwokat zaś chroni interes indywidualny tego jakiegoś Breivika, jak zatem może domagać się zaufania publicznego???
Jeżeli ukrywa znane sobie przestępstwa jakiegoś Breivika, żeby klient za nie nie odpowiedział, to społeczeństwo, mając tego świadomość powinno wręcz z zasady nie ufać adwokatowi.
Dlatego adwokat może bycz awodem zaufania indywidualnego, a jednoczesnie w związku z tym ZAWODEM BRAKU ZAUFANIA PUBLICZNEGO.
I znowu odwołując się do przykładu podawnego wyżej na forum. Jeżeli adwokat mając informację, że jego klient Breivik podłożył inne ładunki z zapalnikami, które uruchomią się za jakiś czas, nie zdradzi tych informacji organom ścigania - to wymagnie aby ufać takiemu zawodowi, jest farsą.
Gdyby ufać adwokatom, to wszyscy przestępcy biegali by na wolności.
A szanowy Panie referendarzu jest celem wymiaru sprawiedliwości??? Uniknięcie kary? Czy może wymierzenie kary sprawiedliwej???
Jeżeli adwokat zataja istotne fakty, które obciążają jego klienta, to działa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości zapobiegając wymierzeniu kary SPRAWIEDLIWEJ.
Jeżeli przyjmiemy, że celem adwokata jest unikanie odpowiedzialności a nie dbanie o sprawiedliwy wymiar kary - wówczas tajemnika adwokacka jest jak najbardziej na miejscu. Sprzyja to mataczeniu. Jednakże stwarza poważny konflikt z etyką. Czy można być etyczny zatajając fakty, które mogą być potrzebne do wymierzenia sprawiedliwego wyroku.
Wystarczającym ukłonem w stronę przestępcy jest to, że on i jego rodzina nie jest karana za kłamstwo lub odmowę składania zeznań.
Mógłbyś zmienić repertuar bo ciągle te same teksty już się opatrzyły. Poza tym wypisujesz zwykłe brednie.
No nikt by nie chciał zeznawać przeciwko swojej rodzinie, dlatego państwo łaskawie zezwoliło na odmowę zeznań. Jest to jedna naruszenie porządku społecznego w imię rzekomo większych wartości. Jeżeli ten ojciec był pijany, zabił samochodem dziecko, a następnie uciekł z miejsca wypadku, to przyznasz, że perspektywa się nieco zmienia?
Prawo do obrony TAK, ale nie prawo do mataczenia. Prawnik powinien radzić co do prawa, a nie tuszować fakty czy chronić przestępcę. Prawnik powinien przedstawiać okoliczności łagodzące w świetle prawa, ale nie poprawiać komfortu bandziora, aby ten uniknął sprawiedliwości.
Brak tajemnicy adwokackiej nie pozbawia prawa do obrony. Pozbawia natomiast prawa do kłamania prawnika razem z oskarżonym.
Żeby sprawę rozjaśnić. Załóżmy, że jesteś adwokatem Breivika. Breivik mówi ci, że podłożył jeszcze dziesięć innych ładunków z zapalnikami czasowymi i wybuchną one za kilka dni. Jak adwokat zgodnie z etyką adwokacką zobowiązany jesteś do nieujawniania tego faktu organom ścigania, bo w przeciwnym razie pogrążysz swojego klienta jeszcze bardziej ( o ile to wogóle możliwe). Jednocześnie nieujawniając tych informacji skarzesz niewinnych ludzi na śmierć. A zatem jak sam widzisz, są wartości większe niż prawo przestępcy do nieponoszenia kary za swoje czyny.
Przestępca nie ma obowiązku mówić pełnomocnikowi prawdy. Jeżeli natomiast powie, to powinien wiedzieć, że z tego tytułu nie przysługją mu przywileje, które będa pozwalały na wygadanie się "przyjacielowi prawnikowi" a ten dołoży wszelkich starań aby odpowiedzialność nie została poniesiona.
Prawnik w procesie reprezentujący oskarżonego jest po to aby wyrok był SPRAWIEDLIWY, a nie żeby zapobiegać urzeczywistnieniu sprawiedliwości.
Jeżeli uważasz, że bezkarność przestępcy jest celem działania adwokatów, to pewnie w obecnym stanie prawnym masz rację. Tylko, że nie ma tu interesu publicznego. I jak tu mówić też o publicznym zaufaniu.
Czasy tak żarliwej ochrony przestępców już się kończą. Jeżeli motywem korzystania z pomocy prawnika jest istnienie tajemnicy, to tym bardziej ustawodawca powinien tą tajemnicę zlikwidować. Niewinnym ta tajemnica nie jest potrzebna. W winni, jeżeli poniosą sprawiedliwą karę, to chyba ucieszy nawet Ciebie. Chyba, że nie cieszy cie sprawiedliwość?
o to aby klient poniósł karę - adekwatną do winy
czy o to aby klient nie poniósł żadnej kary
pamiętacie tą definicję: iustitia est constans et perpetua voluntas ius suum quique tribuere? Przecież istotą prawa jest sprawiedliwość. Jeżeli ktoś nie ma wewnętrznego poczucia sprawiedliwości to nigdy nie powinien zostać prawnikiem. A czy adwokat, który dowiedział się, przypadkiem broniąć klienta oskarżonego o drobną kradzież, że jego klient jest mordercą pedofilem i nieujawniając takiego faktu - ma w sobie odrobinę choć poczucia sprawiedliwości? Życie ludzkie przedstawia dla was mniejsza wartość niż prawo do kłamania? Uczciwemu prawdą nie zaszkodzicie.
Uchwalenie ustawy o PEP nie wpłynie ani pozytywnie na gospodarkę ani tym bardziej na rozwój społeczny. Ta ustawa jest potrzebna wyłącznie grupie magistrów prawa, którzy nie są w stanie ukończyć aplikacji w samorządzie adwokackim lub radcowskim a już przebierają nóżkami, żeby uprawnienia załatwić sobie inaczej.
Obawiam się, że nawet nie zdążysz się wypowiedzieć przed sądem, bo polegniesz na procedurze cywilnej czy karnej, o której z racji doświadczenia zawodowego nie związanego z sądownictwem powszechnym zwyczajnie nie masz pojęcia. Rzecz w tym, że prowadzenie sprawy przed sądem to nie tylko kwestia znajomości sprawy i prawa materialnego z nią związanej a umiejętność przedstawienia dobrych argumentów w odpowiednim czasie. Lepiej zatem, żebyś zajął się doradzaniem na poradzie w biurze a nie przed sądem.
Stwierdzam ,że większość sędziów nie stosuje z KPC :art.6 ,156 ,155§2, 162, 208§ 1, 212, 224, 230, 236, 273 ,a wadliwie art.227-234.Wydaje się ,że to jest przyczyną przewlekłości postępowania i wielkich referatów (zaległości wieloletnich) .Niestety Wizytatorzy tego nie sprawdzają, bo nie maja wytycznych z MS.
Co ty człowieku nie powiesz? Wielokrotnie występowałem przed sądem administracyjnym jako pełnomocnik urzędu. Ale jako pełnomocnik strony nie mogę. Ręczę ci, że to postępowanie nie wymagało szczególnego refleksu, w zasadzie rozgrywało się na etapie pisemnym.
Z procedurą cywilną zetknąłem się dawno, występowałem we własnej sprawie. Jeszcze zanim zostałem magistrem prawa. Żadna trudność. Średnio inteligentny absolwent zawodówki dałby sobie radę. 90 procent spraw cywilny jest proceduralnie prostsze od cepa. Pozostałe 10 wymaga doczytania, tak jak to robią ci z korporacji.
O karnej nie piszę, bo mnie nie interesuje.
Racja w 100%.
W kodeksie etyki powinien być zawarty postulat, żeby członkowie korporacji uczący na uczelniach wreszcie zaczęli uczyć uczciwie studentów. B w tej chwili mamy sytuację paradoksalną. Członkowie korporacji skarżą się, że inni członkowie korporacji uczący na uczelniach, nie przygotowują należycie studentów do zawodu. Członek korporacji - Ćwiąkalski mówi nawet w telewizji, że jego studenci nie znają prawa, którego pan minister-adwokat uczy.
Ponadto to nieetyczne wprowadzać w błąd studentów poprzez zajmowanie stanowisk na uczelni - co sugeruje, że zajmujący je człowiek jest fachowcem w swojej dziedzinie i będzie potrafił przekazać wiedzę, której uczy na odpowiednim poziomie.
a czy wynająłbyś swojemu ojcu, bratu czy komuś z rodziny adwokata o którym wiesz, że nie jest chroniony żadną tajemnicą i że wypapla wszystko co mu twój brat, ojciec powie? Nie pisz tylko proszę, że jak się okaże, że twój ojciec jest pedofilem, handlarzem narkotyków itp. to nie wymajmniesz mu adwokata. Zapewniam Cię, że życie pisze swoje scenariusze. Co do praw oskarżonego to polskii kodeks postępowania karnego nie odbiega od kodeksów innych państw. W każdym państwie odowiązują pewne gwarnacje dla oskarżonego. Tajemnica adwokacka, prawo do odmowy składania zeznań i zasada in dubio pro reo (wszytskie niedające się usunąć wątpliwości należy uznawać za przemawiające na korzyść oskarżonego) to standard w procesie karnym. Nikt już się nie cofnie do średniowiecza i twoje dywagacje nie mają sensju. Występowałem wielokrotnie jako obrońca i jako pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych i zgadzam się, że w pewnych obszarach prawa oskarżonych są zbyt rozbudowane ale zapewniam Cię, że tych podstawowych gwarancjji nikt nie cofnie. Po prostu nowoczesne państwa kierują się zasadą, że lepiej uniewinnić 100 winnych niż skazać niesłusznie jedną niewinną osobę. pozdrawiam
Co do roli adwokata, to na drugim roku studiów poznasz rozwój doktryny i zarys współczesnego procesu karnego. Cierpliwości. Przepraszam, ale po prostu nie chce mi się wierzyć, że pisze to prawnik lub osoba po akademickim kursie prawa karnego. TO TEŻ ELEMENTARZ. Póki co polecam sędzię AMW - w programie adwokat nie jest tak przerysowany, jakbyś chciał i zbliżony do swej roli w procesie.
Nie zabrakło tradycyjnej wycieczki osobistej, ale ja powtórzę: o szkoleniu na aplikacji to ja mogę się wypowiadać, a nie Ty, bo nie masz w tej mierze żadnej wiedzy ani doświadczenia. Wystarczy, jak napiszesz, że w imię protestu nie zasilisz szeregów korporacji – wnioski z takiej wypowiedzi każdy tutaj będzie mógł wyciągnąć dla siebie. Nie ma to jak zostać bohaterem.
Co do Twojego p.s., to zgadzam się, uważam, że powinna to być alternatywna droga dochodzenia do uprawnień tylko, że obecnie osoby po 5 latach praktyki ciągle mają większy problem z egzaminem końcowym, więc chyba trzeba przemodelować studia – model niemiecki jak najbardziej, ale to już nie moje zmartwienie.
Zapominasz, że tytuł zawodowy magister prawa jest tytułem państwowym, który otrzymasz, jeśli zdasz egzamin magisterski, który też jest egzaminem państwowym a nie prywatnym. Prywatne szkoły wyższe funkcjonują na podstawie licencji państwowej nadawanej przez odpowiedniego ministra, który ma prawo ją odebrac, gdy prywatne uczelnie nie będą spełniac warunków przewidzianych w licencji. W konsekwencji prywatne uczelnie nadają tytuł magistra prawa w imieniu państwa, a nie prywatnch korporacji.
Twoimi sugestiami nic nowego nie odkryłeś, bo pierwsza to z Niemiec, gdzie studium prawa kończy się 1. egzaminem państwowym w miejsce dyplomu, a druga to z Hiszpanii, gdzie studium prawa trwa teraz 4 lata a 5-y rok przeznaczony jest na aplikację na uniwersytetach państwowych, zgodnie z programem aplikacji homologowanym łącznie przez dwa ministerstwa: edukacji i sprawiedliwości.
Znając z własnej praktyki studium prawa na państwowych uniwersytetach w Polsce (UKSW) i w Niemiczech i Hiszpanii, wcale nie podzielam twego zdania, że studium prawa w Polsce jest na niższym poziomie, niż w tych 2 krajach UE, do których modeli w twoim poście się odniosłeś. Są to inne podejścia do nauki prawa, ale żadne z tych 3 nie jest ani gorsze, ani lepsze od pozostałych 2.
W Niemczech priorytetem studiów jest praktyczne stosowanie przepisów prawa, głównie na to kładzie się nacisk przez rozwiązywanie kazusów, podczas gdy w Hiszpanii i w Polsce nacisk kładzie się na przekazanie studentowi jak najbardziej głębokiego wykształcenia prawnego, które w klasycznym pojęciu uważane jest jako minimalny poziom wiedzy usprawiedliwiający nadanie absolwentowi tytułu magistra prawa.
Powiedziałbym, że model hiszpański jest nam najbardziej zbliżony, zarówno zakresem wykładanych przedmiotów, jak i zajęc praktycznych tu zwanych cwiczeniami, konwersatoriami etc. Najlepiej jest poznac wszystkie 3, ale dezauowanie modelu polskiego jest niczym nie usprawiedliwione powtarzanie korporacyjnej argumentacji, która tylko leży w jej prywatnym interesie, jak najdłuższego utrzymania monopolu przez wykluczanie polskich magistrów prawa od reprezentacji swoich klientów w sądach.
Wszystkie sprawy w rodzinie, które wymagają pomocy prawnej mogę rozgłosić na rynku w godzinach szczytu.
A mianowicie następujące sprawy:
Podział nieruchomości - spadek po pradziadkach
Sprawa z sąsiadem - o ustanowienie służebności
Wykroczenie drogowe - przekroczenie prędkości
Pozew o ustalenie istnienia stosunku pracy
Do tego dwa odwołania od decyzji administracyjnej urzędu miasta i nadzoru budowlanego
Oto sprawy, które mogły by wymagać pomocy prawnika - tyle że nie adwokat ale jakiegoś specjalisty w tych dziedzinach. Żadna z tych spraw nie wymaga tajemnicy zawodowej. Mógłbym jeszcze wymienić z pół setki spraw, które mają znajomi i które też mogły by być z detalami rozgłoszone po okolicy.
Przejawiasz też charakterystyczną dla korporantów biorących udział w dyskusjach, cechę przekręcania faktów. Wskaż, gdzie ktoś coś wspominał o wynajmowaniu czy niewynajmowaniu adwokat dla ojca???
Kwestią poruszaną była tajemnica adwokacka. A ta jest zaprzeczeniem dążenia do sprawiedliwego wyroku. Nikt nie zmusza rodzin do składania obciążających zeznań, ale już adwokat rodziną nie jest. A jeżeli wartością nadrzędną jest sprawiedliwość, a prawnika do pomocy daje się podejrzanemu aby nie spotkała go niesprawiedliwość, to każde zachowanie adwokata, które ten sprawiedliwy wyrok niweczy - jest działaniem aspołecznym.
Zasada in dubio pro reo nie ucierpiała by ani odrobinę, gdyby nie było tajemnicy adwokackiej. Było by mniej tego "in dubio".
Nikt nie każe przestępcy chwalić się swoimi zbrodniami. Ale jeżeli już się pochwali to zapewnianie mu gwarancji utrzymania zbrodni w tajemnicy jest absurdalne. I tu znów się powtórzę. Zadaniem prawnika jest zapewnienie możliwości skorzystania ze swojego prawa przez oskarżonego/podejrzanego a nie ukrywanie faktów czy mataczenie w śledztwie. Zadaniem prawnika jest doprowadzenie do sprawiedliwego wyroku, a nie do uniewinnienia wbrew prawdzie.
Zasadą każdego postępowania sądowego jest dochodzenie do prawdy materialnej. Każde działanie, które uniemożliwia dojście do tej prawdy, jest działaniem przeciwko wymiarowi sprawiedliwości.
Nadmiernym humanitaryzmem jest już bezkarność kłamstwa oskarżonego czy też strony. Nikt nie karze go za to, że przed sądem łże jak pies. Ale jeżeli w tym łgarstwie pomaga mu adwokat, mający świadomość, że jego klient łże jak pies, to jak z etycznego punktu widzenia ocenić adwokata.
Bezkarne łganie przed sądem, jest swego rodzaju kontratypem, ale jaką wartość nadrzędną chroni dopuszczalność takiego zachowania?
Czy uważasz, że dobre samopoczucie np. pedofila, mordercy czy terrorysty jest wartością, którą powinniśmy stawiać wyżej niż życie niewinnych? Albo wyżej niż sprawiedliwość?
Paremia która przytaczasz na koniec jest ładnym przysłowiem. Ale zupełnie absurdalnym gdy podstawimy po nie konkretne przestępstwa, bo czy lepiej jest uniewinnić 100 morderców, pedofili i terrorystów niż skazać jednego niewinnego? Nie sądzę. Społeczne szkody z wypuszczenia setki psycholi będą bez porównania większe niż ze skazania niewinnego. Nie znaczy to, że procedura nie powinna być taka aby do tego nie dopuszczać. Ale tajemnica adwokacka w żaden sposób nie poprawi sytuacji niewinnego. Przecież obowiązkowe zeznanie adwokata przed sądem, że klient jest niewinny, nie pogrąży go w żaden sposób. A jeżeli klient jest winny i chwalił się adwokatowi gdzie zakopał zwłoki ofiar - to ujawnienie tego faktu organom ścigania, przyczyni się do wydania sprawiedliwego wyroku.
Cechowy ustrój korporacji to jest średniowiecze, ale czy sprawiedliwość to według Ciebie też średniowiecze? Czy współczesny proces ma być zaprzeczeniem sprawiedliwości?
O takich numerach jak żądanie by biegły chirurg szczękowo twarzowy wypowiedział się w sprawie "rozmiaru krzywdy" wynikającej podbitego oka to nawet szkoda mówić. Podobnie jak o wnoszeniu pozwów przeciwko zmarłym, o nie przychodzeniu na rozprawy, na których mają być przesłuchiwani świadkowie i takich tam.
Zainteresowanym polecam tego bloga - tam jest wiele opisów jak to adwokaci dzisiaj działają:
http://sub-iudice.blogspot.com/2011/03/trupi-sad.html
http://sub-iudice.blogspot.com/2010/09/sadoobsuga.html
Po pierwsze - nie bój żaby, my chcemy mieć możliwość reprezentowania klientów w tym na czym się znamy. Jeżeli pracuję w urzędzie kilkanaście lat, to ręczę ci, że znam się na tym co robię lepiej niż ty. Myślisz, że aplikant pod kilku godzinach marnych wykładów i obejrzeniu sobie rozprawy w SA został specjalistą, który będzie pomocny klientom? Przeciętny absolwent aplikacji nie ma ani doświadczenia ani wiedzy porównywalnej ze specjalistami z konkretnych dziedzin pracujących w działach prawnych firm i urzędów. A o tym kto będzie miał pracę zdecydują klienci.
Co do aplikacji - to strata czasu. Jeżeli chcę się zajmować konkretną dziedziną -np. prawem ubezpieczeń, to sam wiem co jest mi potrzebne do pracy i nie tracę czasu na bzdury, które nie będą mi w pracy potrzebne. Ulubione porównanie korporantów - lekarza robiąc specjalizację nie uczy się wszystkiego, tylko to co jest związane ze specjalizacją. Okulista nie uczy się proktologii tylko chorób oka. A do leczenia pacjentów wymagany jest krótki stażyk, którego ukończenie daje uprawnienia do bycia pełnoprawnym lekarzem.
Ponadto co to za nauka u konkurenta???
Ja ten wyrok czytałem. Dla tych, którym się nie będzie chciało szukać przytoczę:
"Wbrew zarzutom kasacji nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem,
że samorząd adwokacki jest samorządem reprezentującym osoby wykonujące
zawód zaufania publicznego w rozumieniu art. 17 ust. 1 Konstytucji. W ocenie Sądu
Najwyższego status taki może nadawać samorządowi zawodowemu tylko ustawa,
jak to ma miejsce w przypadku samorządu notariuszy (ustawa z dnia 14 lutego
1991 r. - Prawo o notariacie, Dz.U. Nr 22, poz. 91). Ustawa Prawo o adwokaturze
nie nadaje adwokatom takiego statusu. Nie można też takiego statusu wywodzić
z treści ustawy, już choćby tylko dlatego, że adwokat nie jest bezstronnym
uczestnikiem wymiaru sprawiedliwości. Samorząd adwokacki jest więc
samorządem zawodowym, określonym w art. 17 ust. 2 Konstytucji. Z przepisu tego
wynika, że samorządy w nim określone nie mogą naruszać wolności wykonywania
zawodu ani ograniczać wolności podejmowania działalności gospodarczej.
Ograniczanie wolności działalności gospodarczej może zresztą nastąpić tylko
wyjątkowo, jak to wynika z art. 22 Konstytucji. Kwestia, czy Okręgowa Rada
Adwokacka działając w ramach kompetencji określonych w art. 4a pkt 2 ustawy
Prawo o adwokaturze, tę wolność ograniczała czy też nie, jednak nie podlegała
rozważaniu w niniejszym postępowaniu, skoro nie mogła być przedmiotem oceny
ze strony organu antymonopolowego. " ;)))
Czyli to samo co jest napisane w poscie 47, choć argumentacja mniej rozbudowana.