Nowelizacja, którą uchwalił Sejm, zakładała dodanie do art. 212 (przestępstwo zniesławienia) par. 2a, zgodnie z którym „(…) karze podlega, kto w celu popełnienia przestępstwa określonego w § 1 albo po jego popełnieniu tworzy fałszywe dowody na potwierdzenie nieprawdziwego zarzutu lub nakłania inne osoby do potwierdzenia okoliczności objętych jego treścią”. Projekt został złożony w Sejmie przez Ministerstwo Sprawiedliwości, mimo że w jeszcze w lutym minister Zbigniew Ziobro zapowiadał, że jest otwarty na rozmowy z dziennikarzami, których efektem mogłoby być zniesienie odpowiedzialności karnej za zniesławienie. Dopiero po burzy medialnej na etapie prac w Senacie ustawodawca wycofał się z tej zmiany art. 212 k.k.
Szczególnie niepokojący był pomysł, by ten nowy typ przestępstwa był ścigany z oskarżenia publicznego – rodziłoby to ryzyko nadużyć, traktowania tego przepisu przez organy ścigania jak furtki pozwalającej zaangażować się w postępowania o zniesławienie także wtedy, gdy nie ma uzasadniającego to interesu publicznego. W takich sytuacjach, na gruncie obecnego prawa, postępowanie o zniesławienie musi się toczyć w trybie prywatnoskargowym. Na podstawie nowego przepisu policja i prokuratura mogłyby wszczynać postępowania, niezależnie od tego, czy osoba, której cześć miałaby zostać naruszona, złożyła do sądu odpowiedni akt oskarżenia czy pozew.
Senat wprowadził poprawki do nowelizacji KK, ale wciąż pozostało dużo wątpliwości
Senat wprowadził poprawki do nowelizacji KK, ale wciąż pozostało dużo wątpliwości

Zobacz również
Proponowany przepis był zresztą wyjątkowo niejasny i ogólnikowy, a więc mógł naruszać zasadę określoności przepisów prawa. Jest to szczególnie niepokojące, ponieważ był to przepis natury karnej, przewidujący surową sankcję. W praktyce trudno dopatrzyć się uzasadnienia dla art. 212 par. 2a k.k. i wyobrazić sobie racjonalne funkcjonowanie takiej regulacji, podobnie zresztą jak postępowanie dowodowe mające na celu weryfikację, czy taki czyn miał miejsce.
Ze względu na swoją lakoniczność i ogólnikowość przepis stwarzałby ryzyko nadużyć polegających na próbach obejścia tajemnicy dziennikarskiej. Organy ścigania mogłyby wszczynać postępowania w celu analizy materiałów, na jakich opierał się dziennikarz, dla zweryfikowania, czy popełnił on nowy typ przestępstwa i stworzył fałszywe materiały dla poparcia swojego artykułu noszącego znamiona zniesławienia. To z łatwością mogłoby prowadzić do ujawnienia źródeł informacji. Takie ryzyko byłoby również przy badaniu, czy doszło do nakłaniania innych osób do potwierdzenia okoliczności objętych treścią nieprawdziwego, zniesławiającego zarzutu. Organy ścigania mogłyby w ten sposób uzasadniać próby ustalenia, z kim dziennikarz się kontaktował, przygotowując materiał. W konsekwencji mogłyby zażądać przesłuchania tych osób na okoliczność tego, czy były nakłaniane do potwierdzenia nieprawdziwych zarzutów.
Helsińska Fundacja Praw Człowieka wraz z organizacjami dziennikarskimi od lat opowiada się za dekryminalizacją zniesławienia, w ślad za międzynarodowymi standardami. Zabiegi organizacji pozarządowych sprawiły, że od 2012 r. liczba skazań z art. 212 k.k. regularnie aż do roku 2015 malała. Z danych, jakie otrzymała HFPC od Ministerstwa Sprawiedliwości, wynika, że w tym czasie liczba skazań z art. 212 par. 1 k.k. spadła ze 179 do 157, a z art. 212 par. 2 k.k. z 60 na 58. Niestety w 2016 r. zanotowano wzrost liczby skazań o 45 proc. – 229 osób zostało skazanych z art. 212 par. 1 i 101 osób z art. 212 par. 2.
Europejski Trybunał Praw Człowieka wielokrotnie wskazywał w swoim orzecznictwie, iż kara pozbawienia wolności przewidziana w par. 2 art. 212 k.k. nie jest do pogodzenia ze standardami swobody wypowiedzi, zagwarantowanymi w art. 10 konwencji (np. wyroki w sprawach Długołęcki p. Polsce, Izabela Lewandowska-Malec p. Polsce). Skazanie na podstawie art. 212 k.k. jest najczęstszą podstawą napływających z Polski skarg do trybunału na gruncie art. 10 konwencji.