Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Kiril Zlatkov Nikolov jest obywatelem Bułgarii. Międzynarodowe śledztwo wykazało, że był zaangażowany w grupę przestępczą czerpiącą zyski z prostytucji. Został aresztowany w Niemczech i 16 grudnia 2010 r. o godz. 11.45 przekazany władzom francuskim. Po przekazaniu spotkał się w Strasburgu z prokuratorem, który zatrzymał go administracyjnie. Dopiero 20 grudnia 2010 r. o godz. 10.56 Nikolov został doprowadzony przed sędziego i przedstawiono mu akt oskarżenia. Tego samego dnia sędzia z Lyonu zarządził tymczasowy areszt.
Mimo że chodziło o sprawę karną, przesłuchania i konfrontacje przeprowadzone w ramach postępowania przygotowawczego nie zostały nagrane. Śledczy powołali się na przepisy francuskiego kodeksu postępowania karnego, który umożliwia odstąpienie od zasady nagrywania rozmów, w razie gdy przestępstwo było wymierzone w naród francuski, było aktem terroryzmu lub miało charakter zorganizowany. Zlatkov złożył bezskuteczne skargi do francuskich Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego, kwestionując czas, jaki upłynął od zatrzymania do formalnego zastosowania tymczasowego aresztu.
Mężczyzna zwrócił się do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka ze skargą na naruszenie prawa do wolności (art. 5 par. 3 konwencji) ze względu na czas oczekiwania, zanim jego aresztowanie zostało potwierdzone przez sędziego. Zakwestionował również niezależność sędziego, który wydał decyzję o tymczasowym aresztowaniu, był to bowiem ten sam sędzia, który wcześniej wystawił nakaz aresztowania. Skarżący wskazał również na brak rzetelności postępowania spowodowany brakiem nagrania (skarga nr 70474/11 oraz 68038/12).
W wyroku z 10 listopada 2016 r. ETPC przypomniał, że już wielokrotnie wypowiadał się o tym, jakie gwarancje niezależności powinien wykazywać sędzia, który stosuje tymczasowy areszt. Strasburscy sędziowie nie dopatrzyli się w tym zakresie naruszenia konwencji. Wskazali, że fakt, iż sędzia był zaangażowany w sprawę na wcześniejszym etapie, nie ma znaczenia, o ile w uzasadnieniu odniósł się do nowych okoliczności uzasadniających zastosowanie aresztu.
W odniesieniu do skargi na długość czasu oczekiwania na formalne zastosowanie tymczasowego aresztu trybunał wskazał, że okres do czterech dni jest dopuszczalny w ramach francuskiego ustawodawstwa. Był również uzasadniony okolicznościami sprawy, która wymagała transferu skarżącego z Niemiec do Francji, a następnie zapewnienia mu transportu ze Strasburga do oddalonego o 500 km Lyonu. Tym samym ETPC nie dopatrzył się naruszenia art. 5 par. 3 konwencji.
Odnosząc się do braku rzetelności postępowania, europejski trybunał uznał, że skarżący nie wykazał, iż brak nagrania z postępowania przygotowawczego miał negatywny wpływ na postępowanie i na wyrok, jaki zapadł. Tym samym, powołując się na art. 35 par. 3(b) konwencji, ETPC uznał ten zarzut za niedopuszczalny, powołując się na brak znaczącego uszczerbku, jaki miałby ponieść skarżący.
