Materiał, nazywany w przepisach „zapisem” przybiera formę teleinformatyczną i może zawierać:
1. utrwalony obraz i dźwięk z wszystkich czynnych urządzeń utrwalających obraz i dźwięk,
2. utrwalony dźwięk z wszystkich czynnych urządzeń utrwalających dźwięk,
3. utrwalony dźwięk z wszystkich czynnych urządzeń utrwalających dźwięk, po dokonaniu zmiany tych fragmentów, w trakcie których żadna wypowiedź osoby uczestniczącej w czynności nie jest rejestrowana.
Udostępnienie jest możliwe jedynie na wniosek uprawnionego podmiotu, który wskazuje jakim materiałem jest zainteresowany. Rozporządzenie dopuszcza następujące sposoby wydania zapisu: w budynku sądu, za pomocą konta w systemie teleinformatycznym lub na nośniku danych.
Podmiotem upoważnionym do przekazania jest kierownik sekretariatu. Jednak w razie jakichkolwiek wątpliwości konsultuje on swoje rozterki z sędzią referentem, który podejmuje ostateczną decyzję.
Przepisy zakazują dokonywania adnotacji na lub w pliku dźwiękowym zapisanych na nośniku danych dostarczonych przez wnioskodawcę. Zainteresowany nie może również samodzielnie kopiować plików, z którymi pozwolono mu się zapoznać w budynku sądu.
Wydanie zapisu dźwięku na nośniku danych nie jest darmowe. Przepisy wskazują, że zainteresowany w chwili złożenia wniosku musi uiścić opłatę w wysokości 6 zł.