Nieruchomość należąca do spadku przez jednego ze spadkobierców może zostać zasiedziana po upływie 10, 20 lub 30 lat samoistnego posiadania. Okres potrzebny do skutecznego zasiedzenia zależny jest od tego, czy odbywa się ono w dobrej bądź złej wierze.

Wniosek o zasiedzenie

Każdy ze spadkobierców może wnieść wniosek o stwierdzenie zasiedzenia jeśli jest uczestnikiem postępowania o podział spadku. Zainteresowana osoba trzecia niebędąca uczestnikiem postępowania o podział spadku, może natomiast wystąpić z takim wnioskiem tylko w innym postępowaniu. Musi ono dotyczyć jednak stwierdzenia nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie.

Spadkobierca, który spełnia kodeksowe przesłanki zasiedzenia (art. 172 § 1 i 2 k.c.), może wystąpić do sądu z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości lub udziału w nieruchomości w postępowaniu o dział spadku. Innym rozwiązaniem jest wystąpienie tylko z samym wnioskiem o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie, które spowoduje wszczęcie postępowania nieprocesowego o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości.

Jak odcięty od drogi może ubiegać się o służebność gruntową
Jak odcięty od drogi może ubiegać się o służebność gruntową

Zobacz również

Przesłanki

Skuteczność zasiedzenia definiują przesłanki określone w art. 172 § 1 i 2 k.c. Przedstawione w nich warunki dotyczą upływu czasu oraz charakteru posiadania (w dobrej lub złej wierze).

Ocena dobrej lub złej wiary zależy od świadomości samoistnego posiadacza. Decydujące znaczenie będzie miało odniesienie się posiadacza-spadkobiercy do przekonania, czy przysługuje mu prawo do samoistnego władania nieruchomością bądź udziałem w nieruchomości. Jeżeli sąd uzna to przekonanie za usprawiedliwione to przyjmie, że było ono prowadzone w dobrej wierze. O fakcie zarówno dobrej jak i złej wiary będzie decydować chwila, w której spadkobierca-posiadacz objął nieruchomość w samoistne posiadanie.

Jeśli posiadacz-spadkobierca dowie się później o istnieniu innych spadkobierców, nie traci on dobrej wiary

Zła wiara

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1998r. II CKN 770/97, spadkobierca obejmujący nieruchomość spadkową nie jest w dobre wierze, jeśli w chwili wejścia w posiadanie wiedział, że są jeszcze inny spadkobiercy.

Tylko w wyjątkowych wypadkach sąd przyjmuje dobrą wiarę samoistnego posiadacza nieruchomości spadkowej. Posiadanie samoistne nie ma miejsca, jeżeli inni spadkobiercy mieszkają w spadkowej nieruchomości, bądź też w inny sposób z niej korzystają. Nie możliwe jest również zasiedzenie poszczególnych części nieruchomości stanowiących jej całość (np.pokój)