Klient towarzystwa funduszy inwestycyjnych (TFI) powinien udowodnić, w jakim zakresie poniósł straty w wyniku nieprawidłowego zarządzania powierzonym kapitałem – orzekł Sąd Najwyższy.

Sprawa dotyczyła prawie 1,8 mln zł odszkodowania, jakiego zażądała firma P. od Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych „I.”. Firma P. i TFI zawarły umowę jeszcze w 2003 r., a jej przedmiotem były inwestycje w prowadzony przez TFI fundusz obracający obligacjami notowanymi w Dublinie. Firma P. dysponowała jednostkami uczestnictwa aż do marca 2009 r. Wówczas fundusz nagle zawiesił ich notowania, sprzedaż oraz skup. Dopiero po prawie dwóch tygodniach okazało się, że ich wartość spadła o ponad 13 proc. Wtedy firma P. zdecydowała się sprzedać walory. Tymczasem KNF stwierdziła, że TFI już od 19 września 2008 r. w sposób niezgodny z przepisami prowadziło wspomniany fundusz. TFI zdecydowało się więc swoim klientom udzielić rekompensat. Mimo to firma P. zażądała odszkodowania z tytułu nieprawidłowego zarządzania powierzonymi pieniędzmi.
Sąd I instancji zasądził na rzecz P. ponad 1,3 mln zł, wskazując jako podstawę art. 64 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. z 2004 r. nr 146, poz. 1546 ze zm. – u.f.i.). Przepis ten stanowi, że TFI co do zasady odpowiada wobec uczestników funduszu za szkody spowodowane niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem swoich obowiązków w zakresie zarządzania funduszem. Sąd przyjął, że firma P. pozbyłaby się walorów w połowie listopada 2008 r. Na ten moment należy zatem wycenić utracone korzyści z tytułu późniejszej sprzedaży jednostek. Jednak sąd II instancji zmienił to orzeczenie i oddalił powództwo w całości, twierdząc, że firma P. nie udowodniła szkody. Skargę kasacyjną złożyli pełnomocnicy firmy P., wskazując m.in., że art. 64 ust. 1 ustawy przerzuca ciężar udowodnienia braku szkody na TFI. To towarzystwo, dysponując funduszami i wiedzą o rynkach kapitałowych, powinno wykazać, że klient nie sprzedałby w określonym terminie jednostek uczestnictwa.
SN wprawdzie nakazał ponowne rozpoznanie sprawy, ale nie podzielił twierdzeń powoda.
Opłata za kradzież prądu to nie represja
Opłata za kradzież prądu to nie represja

Zobacz również
– Przepis art. 64 ust. 1 u.f.i. jest odpowiednikiem art. 471 kodeksu cywilnego. Nie można więc uznać, że na pozwanego przerzucony jest ciężar dowodu – powiedział sędzia Mirosław Bączyk.

ORZECZNICTWO

Wyrok SN z 23 października 2014 r., sygn. akt I CSK 609/13