Zasady ponownego wykorzystania przez obywateli i firmy danych posiadanych przez stronę publiczną (re-use) mają być uregulowane w odrębnej ustawie. Jej założenia opracowało Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. Celem jest implementacja dyrektywy 2013/37/UE z czerwca 2013 r. zmieniającej dyrektywę 2003/98/WE w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (Dz.Urz. UE L 175/1).
Zakresem ustawy mają być objęte m.in. biblioteki, archiwa i muzea. Czy będzie lepiej niż dziś? Są wątpliwości. Nowa regulacja może powielić błędy obecnej.Tak wynika z opinii organizacji społecznych skupionych w koalicji na rzecz otwartego rządu (m.in. Helsińska Fundacja Praw Człowieka, Fundacja ePaństwo, Fundacja Panoptykon, Sieć Obywatelska – Watchdog Polska, Centrum Cyfrowe Projekt). Obecne regulacje dotyczące re-use zawarte są w ustawie o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2001 r. nr 112, poz. 1198 ze zm.).
Kontrowersje budzi już sam sposób prowadzenia prac legislacyjnych. Chodzi o to, że resort w piśmie inicjującym konsultacje oznajmił, że nieprzedstawienie stanowiska w wyznaczonym terminie będzie oznaczało akceptację projektu. Organizacje zarzucają, że to złamanie par. 40 ust. 4 regulaminu pracy Rady Ministrów: niezajęcie stanowiska oznacza bowiem jedynie rezygnację z udziału w konsultacjach, a nie akceptację projektu. To tym bardziej zaskakujące, że właśnie w MAiC sformułowano „Siedem zasad konsultacji”, w tym zasadę dobrej wiary.
W szczegółach także nie jest dużo lepiej. Koalicja zauważa, że zmiany wymaga cała procedura ponownego wykorzystywania informacji publicznej oraz jego definicja. A tego zabrakło w propozycji ministerstwa.
Obecne przepisy oceniane są jako utrudniające życie np. przedsiębiorcom, którym marzyło się stworzenie na bazie informacji z urzędów własnych serwisów internetowych o pogodzie, przestępczości czy rozkładach autobusów. Krytykowane są brak możliwości stałego pozyskiwania informacji na podstawie jednorazowo złożonego wniosku oraz ścieżka uzyskania informacji do ponownego wykorzystania, mieszająca instytucje prawa cywilnego (oferta) z instytucjami postępowania administracyjnego (decyzja).
– Jeżeli autorzy projektu chcą utrzymać ten model, muszą szczegółowo uzasadnić jego celowość i zgodność z prawem – wskazują organizacje społeczne.
Kodeks ogranicza prawo do sądu
Kodeks ogranicza prawo do sądu

Zobacz również
Ich zdaniem największym mankamentem projektu jest jednak nieobjęcie jego zasięgiem wielu danych sektora publicznego, takich jak np. dane meteorologiczne. „Autorzy projektu powinni również włączyć w zakres przedmiotowy projektowanych założeń dane geodezyjne, do których sposób dostępu przyjęty po zmianie ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne może w istocie naruszać zasady implementowanej dyrektywy” – wynika z opinii koalicji.
W założeniach do projektu ustawy rozszerzono zakres podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji do ponownego wykorzystywania: uwzględniono muzea państwowe i samorządowe, archiwa państwowe oraz biblioteki publiczne i naukowe. Wyłączono jednak m.in. inne instytucje kultury i podmioty prowadzące działalność kulturalną. Powstaje więc pytanie, co w przypadku instytucji niepodlegających wprost ustawie o muzeach, bibliotekach lub archiwach, które gromadzą w swoich zbiorach zasoby będące w domenie publicznej? Chodzi na przykład o Filmotekę Narodową, Narodowy Instytut Audiowizualny czy galerie publiczne. W ocenie koalicji zakres ustawy powinien obejmować wszystkie instytucje, których zbiory w znaczącym stopniu są własnością publiczną.

Obowiązujące przepisy są oceniane jako utrudniające życie wnioskodawcom

Etap legislacyjny
Projekt założeń w konsultacjach