TEZA: Roszczenia o zakazanie niedozwolonych działań i o złożenie stosownego oświadczenia przewidziane w art. 18 ust. 1 i ust. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji są roszczeniami majątkowymi.
Sygn. akt IV CSK 593/14
POSTANOWIENIE SĄDU NAJWYŻSZEGO
z 9 września 2015 r.
STAN FAKTYCZNY
Dwie spółki R. sp. z o.o. i V. sp. z o.o. wniosły o nakazanie przedsiębiorcy T.G. zaniechania działań stanowiących czyny nieuczciwej konkurencji oraz o naruszenie praw do znaków towarowych, a także opublikowania odpowiedniego oświadczenia na stronie internetowej oraz w dzienniku P. Wartość przedmiotu sporu określono na 50 tys. zł łącznie, nie wyodrębniając przy tym wartości poszczególnych roszczeń. Prawidłowość tego oznaczenia nie była weryfikowana przez sąd, a pozwany nie zgłosił w tym zakresie zarzutu. Tak samo oznaczono wartość przedmiotu zaskarżenia w apelacji od wyroku sądu okręgowego, w którym powództwo zostało oddalone. Uwzględniając częściowo apelację, sąd apelacyjny nakazał pozwanemu opublikowanie oświadczenia w dzienniku P., a następnie wyrok ten uzupełnił i dodał tekst oświadczenia mającego podlegać publikacji.
Pozwany zaskarżył oba wyroki skargą kasacyjną. Przywołał odrębne do każdego z wyroków podstawy skarg. Złożył wspólny wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania, a także o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi okręgowemu. Wartość przedmiotu zaskarżenia oznaczył na kwotę 50 tys. zł.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy odrzucił skargę kasacyjną. Zauważył, że wskazana przez powoda wartość przedmiotu sporu, która nie została sprawdzona przez sąd I instancji (art. 25 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 101; dalej: k.p.c.), pozostaje aktualna w postępowaniu apelacyjnym (art. 368 par. 2 k.p.c.) i kasacyjnym (art. 368 par. 2 w związku z art. 3984 par. 3 i art. 39821 k.p.c.). W niniejszej sprawie nie doszło do żadnych przekształceń przedmiotowych powództwa mogących mieć wpływ na wartość przedmiotu sporu. O tym, czy powód dochodzi kilku roszczeń, decyduje ich przedmiotowa kumulacja. W takiej sytuacji zlicza się wartość roszczeń (art. 21 k.p.c.).
Zdaniem SN w rozpoznawanej sprawie występowała kumulacja, gdyż powodowie dochodzili roszczenia o zaniechanie niedozwolonych działań oraz roszczenia o złożenie oświadczeń. SN wskazał, że ze względu na majątkowy charakter roszczeń należało odrębnie oznaczyć wartość każdego z nich i w wyniku zsumowania wskazać wartość przedmiotu sporu. Dodał, że nieprawidłowość w oznaczeniu tej wartości nie podlega weryfikacji na obecnym etapie postępowania. Wartość przedmiotu sporu została ustabilizowana na poziomie 50 tys. zł, a kwota ta jest wynikiem zsumowania poszczególnych roszczeń. Skoro przedmiotem zaskarżenia jest tylko jedno z roszczeń, to płynie stąd wniosek, że jego wartość jest niższa niż 50 tys. zł. W ocenie SN jest to wystarczające do oceny dopuszczalności skargi kasacyjnej stosownie do art. 3982 par. 1 k.p.c., zgodnie z którym nie jest dopuszczalna skarga kasacyjna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 50 tys. zł.
Sąd jednocześnie przypomniał, że zastosowanie kwotowego kryterium dopuszczalności skargi zależy od tego, czy sprawa jest sprawą o prawa majątkowe. Jak zauważył, w orzecznictwie przyjmuje się, że roszczenia o zakazanie niedozwolonych działań i o złożenie stosownego oświadczenia przewidziane w art. 18 ust. 1 i ust. 3 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz.U. z 2003 r. nr 153, poz. 1503; dalej: u.z.n.k.) są roszczeniami majątkowymi. SN wskazał, że w rozpoznawanej sprawie przedmiot żądanej ochrony, podstawa orzeczenia i treść oświadczenia wyraźnie świadczą o majątkowym charakterze roszczeń, co przesądza o zastosowaniu przewidzianego w art. 3982 par. 1 k.p.c. kryterium dopuszczalności skargi kasacyjnej w postaci wartości przedmiotu zaskarżenia nie niższej niż 50 tys. zł. Wartość przedmiotu zaskarżenia w skardze pozwanego jest więc niższa niż 50 tys. zł, co uzasadnia jej odrzucenie jako niedopuszczalnej.