Jestem wierzycielem spółki komandytowej. Nie dysponuję tytułem egzekucyjnym, ale zamierzam złożyć wniosek o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wobec członków jej zarządu, ponieważ w ustawowym czasie nie zgłosili wniosku o ogłoszenie upadłości ww. podmiotu. Czy przysługuje mi legitymacja do wystąpienia z wnioskiem o orzeczenie przedmiotowego zakazu?
Zacznijmy od tego, że wobec osoby, która ze swej winy nie wystąpiła z wnioskiem o ogłoszenie upadłości w ustawowym terminie, sąd może orzec pozbawienie prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta bądź pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu. Taki zakaz może zostać orzeczony na okres od trzech do dziesięciu lat.
Jednym z podmiotów legitymowanych do wystąpienia z owym wnioskiem jest wierzyciel, czyli ten, kto jest uprawniony do zaspokojenia z masy upadłości, choćby wierzytelność nie wymagała zgłoszenia.
W jaki zatem sposób wierzyciel upadłego, który występuje z wnioskiem o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, powinien udowodnić istnienie swojej wierzytelności?
W postępowaniu o orzeczenie tego zakazu nie jest dopuszczalne dowodzenie wierzytelności na zasadach ogólnych. Wierzyciel powinien więc wykazać istnienie wierzytelności, wskazując na umieszczenie jej na liście wierzytelności. Natomiast jeżeli w toku postępowania upadłościowego nie uznano tej wierzytelności lub umorzono postępowanie upadłościowe przed ustaleniem listy wierzytelności albo nie wszczęto postępowania upadłościowego – prawomocnym orzeczeniem sądu lub ostateczną decyzją administracyjną.
W opisanym przypadku – wobec niewszczęcia postępowania upadłościowego – czytelnik powinien dysponować prawomocnym orzeczeniem sądu potwierdzającym istnienie jego wierzytelności wobec spółki komandytowej. Skoro go nie posiada, nie jest niestety legitymowany czynnie do wszczęcia postępowania o orzeczenie komentowanego zakazu.
Analogicznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2015 r., sygn. akt IV CSK 564/14.
Podstawa prawna
Art. 189, art. 373 ust. 1 oraz art. 376 ust. 1 ustawy z 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 233 ze zm.).
