Kilkuletni syn państwa Danuty i Roberta kocha zwierzęta. Pewnego dnia w sklepie zoologicznym uwolnił z klatek papużki. Dyrektor sklepu obciążył rodziców karą pieniężną za poniesione straty. Następnego dnia chłopiec zrobił to samo, więc tym razem dyrektor zgłosił sprawę na policję. Czy miał do tego prawo?
Dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską, która polega m.in. na takim jego wychowaniu, aby było to zgodne z dobrem dziecka i interesem społecznym. Dziecko zaś winne jest im posłuszeństwo. Tak stanowią przepisy. Tymczasem w tym przypadku mamy do czynienia z wyraźnym zaniedbaniem obowiązków wychowawczych. Nie wiemy, czy i w jaki sposób rodzice próbowali chłopcu wyjaśnić, że źle postąpił. Wiemy natomiast, że chłopiec ponownie wypuścił papużki i niewykluczone, że za chwilę znów to uczyni. Dlatego właściciel sklepu miał pełne prawo do zgłoszenia sprawy na policję.
Działania malca nieświadomego konsekwencji narażają szefa placówki nie tylko na straty, ale i same zwierzęta na śmierć w obcym im środowisku. Interwencja policji pomoże przede wszystkim uświadomić rodzicom, że zostało złamane prawo. Doszło bowiem do zakłócenia spokoju i porządku w miejscu publicznym, jakim jest sklep. Włączenie się policji mogłoby też skłonić rodziców do odpowiedzialniejszego sprawowania władzy wychowawczej. W rezultacie powstrzymałoby to pomysłowego chłopca przed kolejnymi, być może już groźniejszymi w skutkach czynami w przyszłości, ustrzegło przed demoralizacją będącą rezultatem braku kontroli nad małoletnim. Być może rodzice zdaliby sobie pełniej sprawę z tego, że zgodnie z przepisami do 13. roku życia to wyłącznie oni odpowiadają za wyrządzone przez dziecko szkody, a do uzyskania przez nie pełnoletności, choć już w mniejszym zakresie, nadal mogą być zmuszeni do zapłaty (niekoniecznie w formie finansowej) za jego niezgodne z prawem postępowanie.
Zostawiasz dziecko w sali zabaw w centrum handlowym? Sprawdź, kto za nie odpowiada
Zostawiasz dziecko w sali zabaw w centrum handlowym? Sprawdź, kto za nie odpowiada

Zobacz również
Podstawa prawna
Art. 92, art. 95 par. 1–3 ustawy z 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 583).
Art. 124 par. 1 ustawy z 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 482 ze zm.).
Art. 426–427 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.).