Zamachnął się, nie trafił, sam oberwał, a na końcu ugryzł przeciwnika w palec. Teraz tłumaczy, że działał w obronie koniecznej. Sąd Rejonowy w Ełku nie podzielił jednak jego zdania.

R.K. wraz ze swoją partnerką A.B. zostali zaproszeni na przyjęcie do domu W.W. Na miejscu była obecna K.B. - partnerka W.W. oraz członkowie jego rodziny. Uczestnicy spotkania pili alkohol. W trakcie imprezy R.K. zaczął wyzywać K.B. W.W. się to nie spodobało i uderzył R.K. w twarz. Na co ten zareagował wychodząc z domu bez kurtki i butów. Za nim wybiegła jego partnerka, W.W. i jeden z gości. W.W, chcąc załagodzić sytuację, zaproponował R.K., że odwiezie go do domu. Ten jednak dalej czuł żal o to, co się stało i chciał odpłacić się W.W., próbując uderzyć go twarz. Nie trafił. Celnie kontratakował z kolei W.W. Wywiązała się szamotanina, podczas której R.K. złapał W.W. za rękę i ugryzł go w palec tak mocno, że go złamał i uszkodził ścięgna.

R.K. został oskarżony o popełnienie czynu z art. 157 par. 1 k.k.

Sąd na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego uznał, że zajście przed domem sprowokował R.K., a działanie W.W. było jedynie konsekwencją postępowania mężczyzny. Dlatego w jego ocenie nie można uznać, że R.K. działał w obronie koniecznej.

Dodał, że „nie może powoływać się na działanie w warunkach obrony koniecznej sprawca, który prowokuje zdarzenie, aktywnie podejmuje konfrontację i jedynie nie mogąc uzyskać przewagi nad osobą, z którą popadł w konflikt decyduje się na użycie środka przynoszącego mu zamierzony cel.”

Jeżeli zatem to R.K. sprowokował W.W. próbując go uderzyć, to reakcja W.W. nie może zostać uznana za bezpośredni i bezprawny zamach. W tej sytuacji w ocenie sądu „pierwotna bezprawność zachowania R. K. nie została wyłączona na skutek niemożności osiągnięcia zamierzonego celu, jakim było zadanie pokrzywdzonemu uderzenia”.

Z powyższych względów sąd uznał R.K. za winnego popełnienia czynu z art. 157 par. 1 k.k w zw. z art. 58 par. 3 k.k w zw. z art. 33 par. 1 i 3 k.k wymierzył mu karę grzywny.

Wyrok Sądu Rejonowego w Ełku (sygn. akt II K 295/13)

PS