Wdowa po osadzonym w imieniu swego syna wniosła powództwo do sądu okręgowego, żądając 1 mln zł odszkodowania od Skarbu Państwa za znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej oraz renty w wysokości 3 tys. zł miesięcznie. Sąd jednak oddalił jej powództwo.
Orzekł, że funkcjonariusze aresztu nie naruszyli prawa. Poza tym sąd nie dostrzegł związku przyczynowego między śmiercią skazanego a zachowaniem strażników, uznał bowiem, że samobójstwo nie jest typowym i przewidywalnym skutkiem umieszczenia skazanego samego w celi.
Sąd II instancji zasądził od Skarbu Państwa 70 tys. zł oraz rentę w kwocie 500 zł miesięcznie. Uznał bowiem, że funkcjonariusze nie zapewnili skazanemu bezpieczeństwa, a między jego śmiercią a ich zaniechaniem zachodzi związek przyczynowy.
Od tego rozstrzygnięcia kasację wniósł Skarb Państwa. Sąd Najwyższy stwierdził, że codzienne życie osoby pozbawionej wolności powinno pozostawać pod kontrolą strażników.
W Polsce torturuje się więźniów
W Polsce torturuje się więźniów

Zobacz również
Sędziowie przyznali też, że istnieje oczywisty związek między zaniechaniem kontroli skazanego, który wymagał pomocy psychiatry, a zamachem samobójczym.
Powiązania te można traktować jako spodziewane w zwykłej kolejności rzeczy, a więc niebędące jedynie rezultatem wyjątkowego zbiegu okoliczności.

Wyrok Sądu Najwyższego z 22 lutego 2012 r., sygn. akt IV CSK 290/11.