Istotnie, wskazana wyżej nowelizacja kodeksu karnego (ustawy z 9 czerwca 2011 r. o zmianie kodeksu karnego oraz niektórych innych ustaw, (Dz.U. nr 133, poz. 762) wprowadza do artykułu 296 k.k. wiele zmian, z których najistotniejsza to dodanie par. 1a w brzmieniu – „Jeżeli sprawca, o którym mowa w par. 1, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.” Ustawodawca dodał również par. 4a w brzmieniu: „Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w par. 1a, następuje na wniosek pokrzywdzonego.”
Zmiany te oznaczają, że 13 lipca 2011 r., kiedy wspomniane przepisy wejdą w życie, na wniosek pokrzywdzonego ścigane będą tylko czyny określone w par. 1a art. 296 k.k. a więc te, gdzie wystąpi narażanie na bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej. Z tego trybu wnioskowego wyłączone zostały te sytuacje, gdy pokrzywdzonym będzie Skarb Państwa.
Wszystkie inne zdarzenia wyczerpujące znamiona art. 296 par. 1 k.k., a zatem te, gdzie szkoda faktycznie wystąpiła, będą w dalszym ciągu, tak jak do tej pory, ścigane z urzędu niezależnie od woli pokrzywdzonego, jak i prokuratora. Przesądza o tym obowiązująca w polskim prawie karnym zasada legalizmu.
W pełni zgadzając się z publikowanymi komentarzami, które stwierdzają, że zmiana treści art. 296 k.k. zapobieganie sytuacjom zbyt pochopnego wszczynania postępowań karnych w sprawach dotyczących decyzji biznesowych, które zawsze przecież wiążą się z mniejszym czy większym ryzykiem gospodarczym, należy tylko żałować, że ustawodawca nie zdecydował się objąć trybem wnioskowym szerszej palety zdarzeń. Mógł przecież wprowadzić tryb wnioskowy w stosunku do wszystkich zdarzeń wyczerpujących zarówno znamiona art. 296 par. 1, jak i par. 1a.