Zapowiedź postawienia zarzutów operatorowi TVN Piotrowi Wacowskiemu obiegła – dosłownie – cały świat. Prokuratura Krajowa po kilku godzinach stwierdziła, że „przedwczesne jest stawianie zarzutów operatorowi TVN, który wykonywał gesty nazistowskiego pozdrowienia w trakcie spotkania ku czci Adolfa Hitlera w kwietniu 2017 roku, i odwołała wyznaczony mu termin stawienia się w prokuraturze”. Zasadne nadal jest pytanie, czy w ogóle takie zarzuty miałyby szanse się ostać w sądzie, czy też jest to jedynie forma ataku na media.
Przepis, który jest podstawą analiz, to art. 256 par. 1 kodeksu karnego. Stanowi on: „Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”.
Pierwsza rafa, na którą natrafiłaby prokuratura, to ocena publicznego charakteru propagowania. Czy bowiem można uznać, iż osoba hajlująca w lesie działa publicznie?
Adwokat Radosław Baszuk w lutym 2018 r. – gdy toczyła się debata o odpowiedzialności karnej uwiecznionych w reportażu TVN neonazistów – wskazał, że „z sytuacją zachowania publicznego mamy do czynienia wówczas, gdy może ono być odebrane przez bliżej nieokreśloną liczbę osób. Chodzi zatem o wypadek, w którym takie elementy jak miejsce, okoliczności i sposób działania sprawcy stwarzają sytuację, w której jego zachowanie się ze względu na warunki miejsca i sposób zachowania jest lub może być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób”. Taki pogląd potwierdzenie znajduje w szeregu wyroków i uchwał Sądu Najwyższego. Sęk w tym, że są to głównie orzeczenia z lat od 30. do 70. XX w. Czy tezy zawarte w orzeczeniach SN, dotyczące definiowania działania publicznego, wytrzymują zderzenie w 2018 r. w sprawie dotyczącej propagowania ideologii nazistowskiej?