Właściciele nowej firmy wymyślili dla jej usług oryginalne nazwy, które są już rozpoznawane przez klientów. Jak firma ta może zabezpieczyć swoje interesy, uniemożliwiając konkurentom wykorzystywanie jej nazw dla oznaczania własnych usług?
Przedsiębiorca może starać się o zarejestrowanie swojej nazwy lub nazwy, której używa do oznaczania swoich towarów i usług, jako znaku towarowego. Takim znakiem może być nie tylko słowo, ale także każde inne oznaczenie, które da się przedstawić w sposób graficzny (w tym logotyp, znak dźwiękowy, kompozycja kolorystyczna czy znak przestrzenny).
Tego rodzaju oznaczenie musi jednak przyczyniać się do odróżnienia towarów i usługi jednego przedsiębiorstwa od oferowanych przez inny podmiot gospodarczy. Znak towarowy gwarantuje przede wszystkim to, że oznaczone nim towary lub usługi pochodzą od danego przedsiębiorcy, a co za tym idzie – często mają rzetelną jakość.
Jeśli przedsiębiorca zamierza prowadzić działalność tylko na terytorium Polski, to powinien zgłosić swoje oznaczenie do rejestracji w Urzędzie Patentowym RP. Musi również wskazać konkretne rodzaje towarów i usług według międzynarodowej klasyfikacji nicejskiej, dla których zamierza używać swojego oznaczenia.
Jeżeli natomiast przedsiębiorca chciałby prowadzić swoją działalność także w innych krajach Unii Europejskiej, to powinien zarejestrować swoje oznaczenie dla określonych towarów lub usług jako wspólnotowy znak towarowy w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w Alicante. Wtedy uzyska ochronę swojego znaku towarowego na terytorium całej UE.
Sąd może odebrać przedsiębiorcy domenę internetową
Sąd może odebrać przedsiębiorcy domenę internetową

Zobacz również
Jeśli natomiast przedsiębiorca planuje świadczenie usług czy sprzedaż towarów w wybranych państwach świata, może skorzystać z procedury zgłoszenia międzynarodowego w Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) w Genewie za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP, opierając się na porozumieniu madryckim o międzynarodowej rejestracji znaków towarowych z 14 kwietnia 1891 r. (tzw. porozumienie madryckie) lub protokole do tego porozumienia (tzw. protokół madrycki).