SENTENCJA Decyzję, której cele wchodzą w zakres nie tylko wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, ale także wspólnotowej polityki współpracy na rzecz rozwoju, należy wydać na podstawie traktatu WE, a nie traktatu UE. SYGN. AKT C 91/05 Komisja/Rada
W lipcu 2002 r. Rada, w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i na podstawie traktatu UE, przyjęła wspólne działanie dotyczące zwalczania rozprzestrzeniania broni strzeleckiej i lekkiej. W zamiarze wykonania tego wspólnego działania 2 grudnia 2004 r. Rada wydała decyzję w celu wniesienia wkładu Unii Europejskiej do Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej w ramach moratorium dotyczącego broni strzeleckiej i lekkiej. Decyzja ta została wydana na podstawie Traktatu UE.
W trakcie dyskusji nad projektem tej decyzji Komisja oświadczyła, że jej zdaniem decyzja ta nie powinna zostać przyjęta zgodnie z Traktatem UE, lecz że wchodzi ona raczej w zakres wspólnotowej polityki współpracy na rzecz rozwoju, a konkretnie - umowy z Kotonu.
Trybunał wskazał, że wspólnotowa polityka współpracy na rzecz rozwoju ma na celu nie tylko trwały rozwój gospodarczy i społeczny krajów rozwijających się i zwalczanie ubóstwa, ale również rozwój i wzmocnienie demokracji i państwa prawa, a także przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności. Aby móc stwierdzić, że dany środek wchodzi w zakres polityki współpracy na rzecz rozwoju, konieczne jest jednak, by środek ten przyczyniał się do osiągania celów tej polityki związanych z rozwojem gospodarczym i społecznym. W tym kontekście Trybunał zwrócił uwagę, że niektóre środki mające na celu zapobieżenie brakowi stabilności w krajach rozwijających się, w tym środki przyjęte w ramach zwalczania rozpowszechniania broni strzeleckiej i lekkiej, mogą przyczyniać się do wyeliminowania lub zredukowania przeszkód w rozwoju gospodarczym i społecznym tych krajów.
Trybunał wywiódł stąd, że przyjmując zaskarżoną decyzję na podstawie wspólnej polityki zagranicznej, w sytuacji gdy wchodzi ona w również w zakres polityki współpracy na rzecz rozwoju, Rada naruszyła art. 47 Traktatu UE. W konsekwencji stwierdza się nieważność uchwały.