Subskrybuj nas na Youtube
SA uwzględnił apelację Domosławskiego od tej części wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 2015 r. i oddalił wniosek strony powodowej o zakaz publikacji. Wdowa po zmarłym w 2007 r. pisarzu może złożyć skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Jej adwokat mec. Dawid Bierant powiedział PAP, że to ona zdecyduje czy tak zrobić, ale dodał, że on sam nie zgadza się z wyrokiem SA. Zadowolony z niego był zaś Domosławski.
Już wcześniej uprawomocniła się zaś inna część wyroku SO - zobowiązująca Domosławskiego do przeprosin wdowy za naruszenie jej dóbr osobistych. Domosławski już wykonał tamten wyrok i wysłał Alicji Kapuścińskiej list z przeprosinami.
W 2010 r. do księgarń trafiła biografia Domosławskiego pt. "Kapuściński non-fiction". Kwestionowała ona m.in. wierność szczegółów opisywanych w słynnych reportażach Kapuścińskiego, opisywała jego powikłane związki z władzami i tajnymi służbami PRL, zawierała szczegóły o życiu intymnym pisarza i o trudnych relacjach z córką. Niektóre tezy oparto na wypowiedziach osób zachowujących anonimowość. Książka wywołała szeroką dyskusję nt. warsztatu reportera i pisarza oraz czasów, w których przyszło działać Kapuścińskiemu.
Wdowa wytoczyła proces autorowi i wydawcy książki, twierdząc że naruszono m.in. jej prawo do dobrej pamięci po mężu i do życia prywatnego. Poza przeprosinami w mediach żądała usunięcia z książki znacznych fragmentów oraz wpłaty 50 tys. zł na Fundację im. Ryszarda Kapuścińskiego. Proces toczył się za zamkniętymi drzwiami od 2010 r. W 2013 r. na mocy ugody wydawca wyraził ubolewanie wobec wdowy i córki z powodu "nieprawdziwych informacji" z książki. Zobowiązał się też, że w razie powtórnego wydania książki nie zamieści w niej kilku rozdziałów. Autor z niczego się nie wycofał.
W 2015 r. SO uwzględnił częściowo pozew i nakazał Domosławskiemu przeprosić powódkę listownie. SO uznał, że książka może być publikowana, ale bez rozdziału "O miłości i innych demonach". Resztę żądań pozwu oddalono. Do SA odwołał się tylko pozwany.
Kapuściński był podróżnikiem, reporterem, pisarzem, w latach 1958-1972 dziennikarzem i korespondentem Polskiej Agencji Prasowej. Mówiono o nim jako o kandydacie do literackiej Nagrody Nobla. Dzięki wyprawom do Etiopii i Iranu powstały książki, które przyniosły mu międzynarodową sławę - "Cesarz" (1978) i "Szachinszach" (1982).