Spotkanie pełnomocnika z klientem nic nie wnosi

Wskazał, że będzie to zadośćuczynienie za naruszenie przez radcę jego dóbr osobistych. Po wyznaczeniu radcy jego pełnomocnikiem, zwrócił się bowiem do niego z prośbą o spotkanie, lecz radca - według niego - prośby tej nie spełnił. Następnie poinformował pisemnie klienta, że nie znalazł podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, jak również nie znalazł podstaw do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem tegoż wyroku. W załączeniu do tego pisma przesłała odpowiednie opinie prawne o braku podstaw do wniesienia skarg. Zdaniem J.J. w ten sposób radca naruszył zasady etyki zawodowej oraz naruszył jego dobra osobiste okazując mu brak szacunku. Sam radca wskazał, że mimo braku takiego obowiązku, spotkał się i rozmawiał z klientem w areszcie. Ponadto w żaden sposób nie doszło do naruszenia dóbr osobistych klienta. Na dowód spotkania z J. J. przedstawił zaświadczenie wydane przez dyrektora placówki potwierdzające spotkanie na terenie aresztu celem przeprowadzenia czynności urzędowych.

Nieuleganie wpływom

Sąd oddalił powództwo. Wskazał na art. 448 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Tyle tylko, że zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. J. J. nie wykazał jednak zgłoszonego roszczenia tak co do zasady, jak i co do wysokości. Rzeczą sądu nie jest zaś zarządzenie dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Stanowisko powoda w tej sprawie opiera się na twierdzeniu, że pozwany prawnik nie spełnił prośby o spotkanie. Tymczasem z dokumentu przedstawionego przez radcę wynika, że poszedł on do klienta do aresztu. Co więcej - zdaniem sądu - nawet gdyby do spotkania z klientem, celem omówienia sprawy, rzeczywiście nie doszło, to nie stanowiło by to samo w sobie wyrazu braku szacunku wobec klienta. Takie spotkanie nie było bowiem niezbędne dla prawidłowego wywiązania się prawnika z obowiązków pełnomocnika. Ocena celowości wniesienia skarg: kasacyjnej oraz o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, wymaga bowiem analizy akt sprawy prawomocnie zakończonej i stanowisko klienta wyrażone w toku osobistego spotkania z pełnomocnikiem, merytorycznie nic nie wnosi. Tym samym pełnomocnik w oparciu wyłącznie o akta sprawy, byłby w stanie dokonać rzetelnej oceny zasadności wniesienia skarg. Działanie prawnika nie było zatem ani bezprawne, ani zawinione, w związku z czym brak jest podstaw do uznania, że naruszył on dobra osobiste klienta. Nie sposób również uznać, aby działanie to spowodowało pozbawienie J. J. prawa do obrony. W myśl bowiem art. 13 ust. 1 ustawy o radach prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 507 ze zm.) radca nie jest związany poleceniem co do treści opinii prawnej. Z kodeksu etyki radców prawnych wynika, że radca wykonując zawód, ma obowiązek kierować się prawem. Żadne okoliczności pozaprawne, nie mające bezpośredniego związku z obiektywnie ocenionym stanem faktycznym sprawy, albo wyrażone przez kogokolwiek polecenia, czy wskazówki, nie zwalniają radcy z obowiązku rzetelnego i uczciwego wykonywania czynności zawodowych. Od radcy wymaga się też nieuleganiu wpływom. Radca powinien więc unikać wszelkich ograniczeń własnej niezależności i nie może odstępować od zasad etyki w celu spełnienia oczekiwań klienta. Tym samym nie można zarzucać pełnomocnikowi wyznaczonemu z urzędu podjęcia czynności zgodnej z obowiązującymi przepisami, lecz sprzecznej z oczekiwaniami reprezentowanej strony, o ile decyzja ta wynika z rzetelnie przeprowadzonej analizy sprawy.

Wyrok Sądu Rejonowego w Gdańsku z 25 lipca 2016 r., sygn. akt I C 637/16