Sprawa dotyczy M.B., który złożył wniosek o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu.

Sąd odmówił. Swoją decyzję argumentował faktem, że skoro oskarżony 6 miesięcy wcześniej został pouczony o swoich uprawnieniach procesowych i z nich nie skorzystał, to wniosek o obrońcę złożony dopiero na rozprawie należało uznać za zmierzający do jej odroczenia.

Orzeczenie zaskarżył M.B.

Sąd okręgowy uznał, że odwołanie oskarżonego zasługuje na uwzględnienie. Uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W jego ocenie taka argumentacja nie może bowiem stanowić podstawy do odmowy uwzględnienia wniosku o wyznaczenie obrońcy. De facto sąd w ogóle zaniechał jego rozpoznania, nie tylko na tej konkretnej rozprawie, ale również w innym terminie, co pozbawiło oskarżonego jego prawa do obrony.

Ponadto na kolejnym terminie rozprawy oskarżony oświadczył, że w związku z wypadkiem, doznał urazu głowy, w wyniku czego występują u niego zaniki pamięci i leczy się neurologicznie.

Prokurator zawnioskował, aby w zaistniałej sytuacji wyznaczyć oskarżonemu obrońcę z urzędu i dopuścić dowód z opinii biegłych lekarzy psychiatrów, aby ci wydali opinię o jego aktualnym stanie zdrowia psychicznego i zdecydowali, czy może sam się bronić.

Sąd jednak oddalił oba te wnioski, twierdząc, że oskarżony nie dysponuje żadnym zaświadczeniem lekarskim o niezdolności do samodzielnej obrony, a z obserwacji jego zachowania na sali rozpraw, nie wynika aby kontakt z nim był utrudniony. Bazował w tym wypadku wyłącznie na swoim subiektywnym przekonaniu o braku potrzeby powołania biegłych.

SO podkreślił, że zważywszy na treść art.79 par. 2 k.p.k. sąd ma prawo samodzielnie oceniać czy występują okoliczności utrudniające obronę, jednak gdy powstaje wątpliwość co do poczytalności oskarżonego, która może choćby w sposób przemijający rzutować na jego obronę, powinien posiłkować się fachową wiedzą biegłych.

Z tych względów uznał, że w niniejszej sprawie doszło do rażącego naruszenia przez sąd prawa do obrony oskarżonego, co mogło mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia.

PS

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie sygn. VI Ka 1546/15