Sprawa dotyczyła pozwu, jaki złożyła spółdzielnia mieszkaniowa przeciwko komornikowi sądowemu przy sądzie rejonowym. Komornik ten od października 2012 r. do sierpnia 2013 r. wielokrotnie zwracał się do spółdzielni o udzielenie informacji dotyczącej majątku dłużników członków spółdzielni w związku z prowadzonymi przeciwko nim sprawami egzekucyjnymi. Komornik w tych sprawach wszczynał już egzekucję z nieruchomości dłużników (w praktyce chodziło o egzekwowanie długów ze spółdzielczych praw do lokali) i w związku z prowadzonymi czynnościami zawiadamiał spółdzielnię jako uczestnika postępowania.
W postępowaniu spółdzielnia udzielała na piśmie informacji o majątkach swoich członków dłużników w zakresie, w jakim dotyczyło to praw do lokali spółdzielczych. Ale za podanie tych danych zażądała od komornika zapłaty po 20 zł od każdej pisemnej informacji o lokatorze, przeciwko któremu komornik prowadził egzekucję. W sumie opłaty, jakie zdaniem spółdzielni powinien uiścić komornik, wyniosły 820 zł.
Zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 790) organy administracji publicznej, urzędy skarbowe, organy rentowe (ZUS i KRUS oraz inne zakłady emerytalno-rentowe), banki, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, podmioty prowadzące działalność maklerską, ale też organy spółdzielni mieszkaniowych, zarządy wspólnot mieszkaniowych itp. są obowiązane na pisemne żądanie komornika udzielić mu informacji niezbędnych do prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego, w szczególności dotyczących stanu majątkowego dłużnika oraz umożliwiających identyfikację składników jego majątku.
Ustęp 9 tego artykułu wprowadza także obowiązek uiszczenia przez komornika opłaty za uzyskanie wspomnianych danych na wezwanie podmiotu udzielającego informacji.
Sąd I instancji rozpatrujący powództwo spółdzielni częściowo postępowanie umorzył (do kwoty 340 zł żądanych przez spółdzielnię opłat) ze względu na cofnięcie przez spółdzielnię części żądań pozwu. Ale w pozostałym zakresie – dalszych 480 zł – powództwo oddalił, motywując wyrok brakiem przepisu wskazującego wyraźnie na możliwość żądania takich opłat przez podmiot prawa prywatnego, jakim jest spółdzielnia mieszkaniowa. Zdaniem sądu takim przepisem nie jest art. 2 ust. 9 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.
Apelację złożyła spółdzielnia, ale sąd II instancji powziął poważną wątpliwość, czy w takiej sprawie w ogóle dopuszczalna jest droga sądowa. Sąd wskazał, że komornik jest podmiotem prawa publicznego i w rozpatrywanej sprawie działa jako organ egzekucyjny. Zaś do kognicji sądów powszechnych nie należą zasadniczo sprawy dotyczące stosunków z zakresu prawa publicznego.
Dlatego zdecydował się skierować do Sądu Najwyższego pytanie prawne o możliwość rozpoznania przez sąd wniesionego przez podmiot prywatny (spółdzielnię mieszkaniową) pozwu przeciwko organowi publicznemu (komornikowi) o wniesienie opłaty w ramach postępowania egzekucyjnego.
W odpowiedzi SN, obradując w składzie trzech sędziów, wydał uchwałę, że droga sądowa w sprawie z powództwa spółdzielni mieszkaniowej przeciwko komornikowi sądowemu o zasądzenie opłaty za udzielenie mu na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji informacji niezbędnych do prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego jest niedopuszczalna.
Tym samym cały proces musi się zakończyć, zaś spółdzielnia w sprawie o opłaty powinna wytoczyć nie pozew, ale skargę na czynności komornika określoną w art. 767 kodeksu postępowania cywilnego.
ORZECZNICTWO
Uchwała Sądu Najwyższego z 21 października 2015 r., sygn. akt III CZP 66/15