Tym samym TK przychylił się do argumentacji inicjatora skargi OPZZ, które ograniczenie prawa do zrzeszania się osób wykonujących pracę zarobkową na podstawie innej niż stosunek pracy, jest sprzeczne z gwarancjami zawartymi w art. 12 i art. 59 ust. 1 konstytucji oraz konwencją Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącą wolności związkowej i ochrony praw związkowych.

Trybunał przypomniał, że wolność zrzeszania się w związkach obejmuje podejmowanie działań w ramach określonej struktury organizacyjnej dla realizacji wspólnego celu, jakim jest ochrona interesów osób zatrudnionych w sprawach dotyczących stosunku pracy. Status pracownika nie może być zaś oceniany wyłącznie przez pryzmat rodzaju stosunku pracy. Musi być interpretowany w kontekście konstytucyjnego rozumienia tego pojęcia. Zakłada ono, iż każdy, kto wykonuje pracę zarobkową,pozostaje w stosunku prawnym z podmiotem, na rzecz którego ją świadczy oraz posiada interesy zawodowe związane z wykonywaniem pracy podlegające ochronie grupowej. Przy projektowaniu zasad korzystania z wolności zrzeszania się w ustawie o związkach zawodowych ustawodawca powinien wziąć pod uwagę to konstytucyjne pojęcie pracownika, a nie po prostu przenieść na jej grunt definicję przyjętą w kodeksie pracy.

Trybunał przyznał też, że zastosowanie kryterium formy zatrudnienia doprowadziło nie tylko wyłączenia możliwości korzystania z wolności zrzeszania się w związkach zawodowych wielu podmiotów, ale także wadliwego ujęcia ustawowych gwarancji zrzeszania się w związkach zawodowych przez te podmioty, którym ustawodawca ostatecznie przyznał taką możliwość.

Rozprawie przewodniczył prezes TK Andrzej Rzepliński, sprawozdawcą był sędzia TK Marek Zubik.

EŚ