Pracownik ochrony nie może być karany i to nieważne, za jaki występek. Skazanie zatem za kradzież drewna spowoduje, że bezwzględnie straci on licencję.
TEZA
Decyzja o cofnięciu licencji pracownika ochrony fizycznej ma charakter związany. Oznacza to, że organ po ustaleniu zaistnienia przesłanki skazania prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne nie bada żadnych dodatkowych okoliczności, lecz cofa licencję.
STAN FAKTYCZNY
Sąd rejonowy skazał skarżącego za kradzież drewna pochodzącego z trzynastu drzew o łącznej wartości 367,50 zł, na szkodę jednego z nadleśnictw. Wymierzył mu karę czterech miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 par. 1 i 2 i art. 70 par. 1 pkt 1 kodeksu karnego warunkowo zawiesił na okres dwóch lat. W związku z tym komendant policji cofnął skarżącemu posiadaną przez niego licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia.
W odwołaniu ochroniarz podkreślił, że czyn, za który został skazany, był działaniem nieumyślnym. Wyjaśnił, że nie będąc świadomy istnienia granicy pomiędzy jego działką leśną a obszarem należącym do Lasów Państwowych, zebrał z niego kilka wiatrołomów, gdyż był przekonany, że należą one do jego działki.
Po rozpatrzeniu odwołania komendant utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Podkreślił, że w sprawie bezsporne jest, że skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo z art. 278 par. 1 k.k., a zatem za przestępstwo umyślne. Wyrok ten jest wiążący dla organów w postępowaniu w sprawie cofnięcia licencji pracownika ochrony. Organy te nie mają bowiem kompetencji do ustalania winy lub niewinności posiadacza licencji.
Rozstrzygnięcie w sprawie cofnięcia licencji zostało podjęte zgodnie z wolą ustawodawcy, który w tego rodzaju sprawach przyznał bezwzględne pierwszeństwo interesowi społecznemu, nakazując cofnąć licencję. Przy wydawaniu decyzji w sprawie cofnięcia licencji pracownika ochrony fizycznej organy nie mogą natomiast kierować się zasadami celowości i słuszności, wyrażonymi w kodeksie postępowania administracyjnego.
Wojewódzki sąd administracyjny oddalając skargę stwierdził, że wobec skazania skarżący przestał spełniać warunek niekaralności za przestępstwo umyślne. Podkreślił, że ustawa o ochronie osób i mienia (Dz.U. z 1997 r., nr 114, poz. 740 ze zm.) jednoznacznie nakazuje cofnięcie licencji pracownika ochrony, gdy ten nie spełnia warunku niekaralności za przestępstwo umyślne. Decyzja w tym zakresie ma charakter decyzji związanej. Mężczyzna wniósł skargę.
UZASADNIENIE
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę. Stwierdził, że nie ma sporu co do tego, że mężczyzna wyrokiem sądu został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 278 par. 1 k.k. i skazano go na karę czterech miesięcy pozbawienia wolności, zawieszoną warunkowo na okres dwóch lat.
Nie ulega również wątpliwości, że wyrok ten jest prawomocny. Zgodnie z art. 8 k.k. występek może zostać popełniony również nieumyślnie, jednak jedynie wtedy, jeżeli ustawa tak stanowi. Zasadą przyjętą przez ustawodawcę jest zatem poddanie odpowiedzialności karnej wyłącznie sprawcy przestępstwa umyślnego. Sprawca działający nieumyślnie podlegać będzie odpowiedzialności karnej jedynie wyjątkowo, jeżeli wynika to wyraźnie z określonego przepisu ustawy. W przypadku przestępstwa z art. 278 par. 1 k.k. ustawodawca nie przewidział tego rodzaju wyjątku.
Oznacza to, że skazany za to przestępstwo może zostać jedynie sprawca działający umyślnie. Okoliczności powoływane przez skarżącego dotyczące nieumyślności jego działania winny być zatem podniesione na etapie postępowania sądowego w sprawie karnej.
Skoro zatem doszło do skazania skarżącego prawomocnym wyrokiem za przestępstwo z art. 278 par. 1 k.k., to oznacza, że jest on skazany prawomocnym orzeczeniem za przestępstwo umyślne.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie nie budzi wątpliwości, że skarżący przestał spełniać warunek określony w ustawie o ochronie osób i mienia, w związku z czym organ był zobligowany do wydania decyzji o cofnięciu licencji pracownika ochrony fizycznej.
Decyzja ma charakter związany. Organ po ustaleniu zaistnienia przesłanki skazania prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne nie bada żadnych dodatkowych okoliczności, lecz cofa licencję.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 stycznia 2015 r., sygn. akt II GSK 2202/13
Cofnięcie pozwolenia na broń
Artykuł 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji (Dz.U. z 1999 r. nr 53, poz. 549 ze zm.) nakazuje organowi policji cofnięcie pozwolenia na broń w przypadku, gdy daną osobę można uznać za należącą do kategorii osób wymienionych m.in. w art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, tj. do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanych prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takiego przestępstwa (wyrok WSA w Warszawie z 23 lutego 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 1724/10)
Komentarz eksperta
W interesie społecznym

Pracownikowi ochrony fizycznej zostanie cofnięta licencja, gdy ten nie spełnia warunku niekaralności za przestępstwo umyślne. Okoliczności, w jakich doszło do popełnienia danego czynu zabronionego, waga tego czynu czy inne dodatkowe okoliczności leżące po stronie pracownika, nie mają przy tym znaczenia przy wydawaniu decyzji o cofnięciu licencji. Organ jest związany bowiem prawomocnym wyrokiem skazującym za przestępstwo umyślne. Nie ma w takiej sytuacji swobody w zakresie decyzji o cofnięciu licencji, w momencie gdy nastąpiło skazanie prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne. Pracownik ochrony fizycznej ma dawać gwarancję działania zgodnie z prawem. Skazanie za przestępstwo umyślne podważa zaś jego predyspozycje do wykonywania zawodu pracownika ochrony fizycznej. Interes społeczny przeważa w takiej sytuacji nad interesem jednostki, tj. pracownika ochrony fizycznej, który traci licencję.