Gdybym mógł, wprowadziłbym klauzule zawarte w konkretnych ustawach podatkowych, wyrażające pewną ideę, wewnętrznie spójny kierunek polityki fiskalnej państwa, uwzględniający sytuację danego podatnika, a w szczególności jego zdolność płatniczą.
Na przykład regulacją obejmującą dużą grupę podmiotów mógłby być przepis podwyższający kwotę wolną od podatku, która w wymierny sposób poprawiłaby zdolność płatniczą podatników osiągających najniższe dochody. Przy jednoczesnym zniesieniu progu określającego przekroczenie rocznej podstawy wymiaru składek emerytalno-rentowych, tzw. parametru 30-krotności.
W raporcie PwC i Banku Światowego Paying Taxes 2014 polski system podatkowy na rok 2014 został sklasyfikowany na 113 miejscu na świecie na 189 państw poddanych badaniu.
Relacje prawnopodatkowe obejmujące swoim zakresem rozbieżne interesy podmiotu uprawnionego i podmiotu zobowiązanego stanowią złożoną konstrukcję prawną, wrażliwą, zarówno z makroekonomicznego punku widzenia dochodów budżetowych, jak i mikroekonomicznych interesów podatnika. Co więcej, problematyka ta nie wyklucza współwystępowania wielu relacji, stosunków prawnopodatkowych w odniesieniu do jednego podatnika. Przykładowo, jeśli dany podatnik prowadzi działalność gospodarczą – będzie występował w stosunku prawnopodatkowym nie tylko na gruncie regulacji ordynacji podatkowej, ale także jako podmiot zobowiązany na gruncie ustawy o VAT, jeśli ta działalność gospodarcza będzie obejmowała wyroby akcyzowe, nasz podmiot będzie występował w stosunku prawnopodatkowym również na gruncie ustawy o podatku akcyzowym. Dodatkowo, jeśli będzie realizował międzynarodowy obrót towarowy, stanie się podmiotem w stosunku prawnocelnym na gruncie regulacji celnych tj. rozporządzenia ustanawiającego Unijny Kodeks Celny – zobowiązanym do uiszczania należności celnych, jeśli będzie posiadał osobowość prawną, dodatkowo wystąpi stosunek prawnopodatkowy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Owa wielopłaszczyznowość stosunków prawnopodatkowych jest nie tylko możliwa, ale i często spotykana. Oznacza to, że normatywne uregulowanie relacji wierzyciel podatkowy – dłużnik podatkowy implikuje w tym zakresie wielką odpowiedzialność spoczywającą na ustawodawcy.
Prawidłowe, tzn. logiczne unormowania stosunków prawnopodatkowych niewątpliwie jest niezbędne i przyczyni się do zwiększenia przejrzystości w funkcjonowaniu podatników, zarówno w płaszczyźnie gospodarczej, jak i społecznej postawie. Prawdopodobnie uzewnętrzniłoby wiele stosunków prawnopodatkowych, które w sposób wymierny mogłyby wpłynąć na skutki makroekonomiczne w naszym kraju. Jest to o tyle istotne, że obecnie w dobie wielu swobód gospodarczych, między państwami Unii Europejskiej występuje swoista konkurencyjność podatkowa, polegająca na normatywnym przyciąganiu na swój obszar podmiotów podatkowych z innych państw. Tym samym wpływy budżetowe zasilane są nie tylko przez krajowych podatników, ale i przez podatników z innych państw.
Niestety, wydaje się że w Polsce w dalszym ciągu podatnik traktowany jest jak petent – a nie jak klient, zgodnie z zasadami powszechnie przyjętymi we współczesnych systemach gospodarczo-społecznych i jest to paradoks, ponieważ ten podatnik stanowi źródło podatkowe, bez którego organizm państwowy pozostanie niewydolny. Dlatego też należy dbać o istnienie źródeł podatkowych, tworzyć warunki do powstawania stosunków prawnopodatkowych, a nie unicestwiać, stosując twardą literę prawa z wyłączeniem zasad zdrowego rozsądku.