Czy zawsze trzeba mieć decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu

Katalog warunków niezbędnych do spełnienia przez przedsiębiorcę ubiegającego się o koncesję na prowadzenie działalności w energetyce określony jest w art. 33 ustawy – Prawo energetyczne. Wszystkie przesłanki wskazane w tym przepisie są badane przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (URE) w postępowaniu administracyjnym w sprawie udzielenia koncesji. Zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo energetyczne prezes URE udziela koncesji wnioskodawcy, który uzyskał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przepis ten może budzić wątpliwości dotyczące tego, czy każdy wnioskodawca musi uzyskać i przedłożyć prezesowi URE decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, lub czy możliwe są odstępstwa od tego wymogu. Na pierwszy rzut oka wydawać się może, że uzyskanie wspomnianej decyzji jest obligatoryjne dla każdego wnioskodawcy. Wymóg taki jest bowiem sformułowany przepisami prawa w jednoznaczny i precyzyjny sposób. Jednakże rygorystyczne stosowanie art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy w stosunku do wszystkich wnioskodawców może utrudniać uzyskanie koncesji niektórym z nich. Po pierwsze, prowadzenie działalności w zakresie energetyki nie zawsze wiąże się z koniecznością wykorzystywania obiektów wymagających uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Po drugie, zdarzają się sytuacje, gdy uzyskanie takiej decyzji jest niemożliwe w świetle obowiązującego prawa, np. z uwagi na obowiązywanie na danym obszarze miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zatem wnioskodawca, który nie ma potrzeby lub prawnej możliwości uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinien we wniosku koncesyjnym zawrzeć stosowną argumentację mającą na celu przekonanie prezesa URE, że możliwe jest udzielenie koncesji mimo braku decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Można wówczas liczyć na uwzględnienie wniosku i wydanie decyzji dotyczącej udzielenia koncesji.