Umowa o usługę turystyczną jest umową nazwaną, a jej główne postanowienia określa ustawa o usługach turystycznych (dalej – ustawa). Do usług turystycznych zalicza: usługi przewodnickie, hotelarskie oraz wszelkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. W typowych umowach o imprezy turystyczne organizatorzy zobowiązują się zatem świadczyć wszystkie te usługi łącznie.

Charakter odpowiedzialności

Na podstawie ustawy konsumenci objęci są szczególną ochroną prawną. Zgodnie z jej art. 11a – organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych na zasadzie obiektywnej, niezależnie od jego winy. Jest to odpowiedzialność bardzo daleko idąca, która przerzuca na organizatora ryzyko niewykonania umowy nawet wskutek zdarzeń przypadkowych (np. znaczne opóźnienie w wylocie samolotu wskutek warunków atmosferycznych).
Bez znaczenia jest, czy organizator turystyki wykonuje przedmiotowe usługi sam, czy też posługuje się osobami trzecimi, co w praktyce jest normą. Za zachowanie tych osób odpowiada wobec wierzyciela (konsumenta), bez względu na swą własną winę lub jej brak (art. 474 kodeksu cywilnego – k.c.). Przypadki, kiedy może on uchylić się od odpowiedzialności, są wymienione wyczerpująco i obejmują niewykonanie lub nienależyte wykonanie usługi spowodowane wyłącznie:
● działaniem lub zaniechaniem klienta,
● działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo
● siłą wyższą.

To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Gazety Prawnej.