Subskrybuj nas na Youtube
Obecnie samorząd radców prawnych liczy ponad 40 tysięcy radców prawnych i aplikantów. 35 lat temu liczył ok. 13 tys. Osób. Obecnie samorząd liczy 41883 radców prawnych i 7700 aplikantów, którzy przynależą do 19 Okręgowych Izb Radców Prawnych.
Najważniejsze daty w historii samorządu radców prawnych
6 lipca 1982 r. – na posiedzeniu plenarnym Sejmu odbywa się III czytanie projektu. Sejm jednogłośnie uchwala ustawę o radcach prawnych (Dz.U. z 1982 r. Nr 19, poz. 145). Państwowy Arbitraż Gospodarczy zachowuje kontrolę nad listą radców prawnych i nad aplikacją, ale radcowie będą mieli własny samorząd chroniący ich interesy zawodowe i własny sąd dyscyplinarny.
20 listopada 1982 r. – 20 listopada 1982 r. – pierwsze posiedzenie Komitetu Organizacyjnego Samorządu Radców Prawnych wyłania prezydium w składzie:
Andrzej Elbanowski (przewodniczący), Emil Berendowicz, Aleksander Czacki, Adam Dobrowolski, Hanna Fatyga, Celestyn Graszewicz, Andrzej Hanusz, Tadeusz Jasiński, Piotr Lisiecki, Zygmunt Prośniak, Zbigniew Skrzywanek, Jacek Żuławski, Tadeusz Żurowski. 10 grudnia 1982 r. – Komitet Organizacyjny Samorządu Radców Prawnych powołuje 19 tymczasowych okręgowych izb radców prawnych (o właściwości terytorialnej identycznej z dzisiejszą) oraz pełnomocników ds. organizowania tych izb, zobowiązanych do zorganizowania wyborów organów samorządu izby i jej delegatów na I Krajowy Zjazd Radców Prawnych. 24–25 września 1983 r. – w Warszawie odbywa się I Krajowy Zjazd Radców Prawnych. Wybrane zostają władze samorządu radcowskiego, w tym Józef Zych jako pierwszy w historii prezes Krajowej Rady Radców Prawnych. Komitet Organizacyjny Samorządu Radców Prawnych kończy działalność. Rozpoczyna się działalność prawdziwego samorządu.
24 maja 1989 r. – ustawa o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych (Dz.U. z 1989 r. Nr 33, poz. 175) likwiduje Państwowy Arbitraż Gospodarczy, a spory między przedsiębiorstwami przekazuje sądom. Prowadzenie list radców prawnych i aplikacji radcowskiej przypada okręgowym izbom radców prawnych.
1 marca 1996 r. – nowelizacja Kodeksu postępowania cywilnego (ustawa z 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej – Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 1996 r. Nr 43, poz. 189) teoretycznie umożliwia radcom prawnym na mocy nowego brzmienia art. 87 § 1 k.p.c. – „pełnomocnikiem może być adwokat lub radca prawny...” zastępstwo procesowe osób fizycznych w sprawach cywilnych. Pojawiają się rozbieżności w orzecznictwie. Część sądów uznaje prawo radców prawnych do reprezentowania osób fizycznych we wszystkich sprawach cywilnych, część uważa, że stosowny przepis musi się znaleźć w ustawie zawodowej stanowiącej lex specialis wobec k.p.c. 10 stycznia 1997 r. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów wyda uchwałę, że „artykuł 87 § 1 k.p.c. nie stanowi samodzielnej podstawy określenia zakresu, w jakim radca prawny może być w postępowaniu cywilnym pełnomocnikiem procesowym osoby fizycznej” (sygn. akt III CZP 116/96).
Grudzień 1996 r. – przedstawiciele Krajowej Rady Radców Prawnych i Naczelnej Rady Adwokackiej uzgadniają stanowisko co do proponowanego brzmienia kontrowersyjnych zapisów ustawy o radcach prawnych. Jej art. 4 ust. 1 ma brzmieć: „wykonywanie zawodu radcy prawnego polega na świadczeniu pomocy prawnej podmiotom gospodarczym, jednostkom organizacyjnym oraz osobom fizycznym, z wyłączeniem spraw rodzinnych, opiekuńczych i karnych. Wyłączenie to nie obejmuje występowania w sprawach karnych w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz powoda cywilnego, jeżeli są to podmioty gospodarcze” i takie brzmienie zostanie przedstawione posłom podczas drugiego czytania projektu ustawy na posiedzeniu plenarnym Sejmu 23 stycznia 1997 r.
6 marca 1997 r. – Sejm niemal jednogłośnie (przy sześciu głosach wstrzymujących się, żadnym przeciw) uchwala ustawę o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych i niektórych innych ustaw (Dz.U. z 1997 r. Nr 75, poz. 471) z ustalonym w grudniu brzmieniem art. 4 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Nowelizacja ustawy o radcach prawnych, zwana „wielką nowelizacją”, wchodzi w życie 15 wrze- śnia 1997 r. 2 września 1997 r. – radcowie prawni zarządzeniem ministra sprawiedliwości w sprawie stroju urzędowego radców prawnych biorących udział w rozprawach sądowych (M.P. z 1997 r. nr 68 poz. 667) otrzymują togi.
1999 r. – Rada Palestr i Stowarzyszeń Prawniczych Unii Europejskiej (CCBE) stwierdza, że samorząd radców prawnych spełnia wszystkie wymogi statutu organizacji i jej zasad, i Krajowa Rada Radców Prawnych zostaje przyjęta do CCBE w charakterze członka obserwatora. Pełnoprawnym członkiem CCBE zostanie 1 maja 2004 r., w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej.
2013 – uzyskanie uprawnień do obron w sprawach karnych i karnoskarbowych.