Nie można w pozwie cywilnym zastępować adresu zamieszkania pozwanego, będącego osobą fizyczną, innym adresem, np. miejsca jego pracy – uchwalił Sąd Najwyższy.

Krzysztof M. domagał się od sądu skręgowego oraz od Anny W. 150 tys. zł. Pieniądze miały stanowić zadośćuczynienie za krzywdy, jakich mężczyzna miał doznać w związku z czynnościami sędziów i pracowników sądu. W pozwie oznaczył siedzibę pozwanej instytucji, jednak pominął adres zamieszkania współpozwanej Anny W. Zamiast niego wpisał siedzibę sądu okręgowego – Anna W. była bowiem jego pracownicą.
Sąd rozpoznający skargę wezwał Krzysztofa M. do uzupełnienia braku pozwu – wpisania w nim miejsca zamieszkania Anny W. Pan M. jednak tego nie uczynił, a w konsekwencji pozew został mu zwrócony. Krzysztof M. złożył na to postanowienie zażalenie, żądając doręczenia pozwu Annie W. w miejscu jej pracy.
Rozpoznający zażalenie sąd apelacyjny powziął jednak poważne wątpliwości prawne. Pozew jest bowiem pierwszym pismem procesowym w sprawie, a zgodnie z art. 126 par. 2 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego w takim dokumencie powinno się znajdować oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby oraz adresy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników. Tymczasem – jak wskazał sąd apelacyjny – pojawiły się też poglądy, w myśl których gdy powód nie zna miejsca zamieszkania pozwanego i poda zamiast tego miejsce jego pracy, wówczas sprawie można nadać bieg. Pozew może bowiem być doręczony stronie w miejscu zatrudnienia. Sąd wskazał, że zgodnie z tym poglądem brak wskazania adresu zamieszkania jest wprawdzie brakiem formalnym, ale nie tamuje biegu sprawy.
Wobec powyższych wątpliwości sąd apelacyjny skierował do Sądu Najwyższego pytanie prawne dotyczące kwestii, jak traktować wskazanie w pozwie miejsca pracy pozwanego zamiast jego miejsca zamieszkania.
Sąd Najwyższy, obradując w składzie trzech sędziów stwierdził jednak, że niewskazanie przez powoda w pozwie miejsca i adresu zamieszkania pozwanego, będącego osobą fizyczną, stanowi brak formalny pozwu i uniemożliwia nadanie mu prawidłowego biegu.
ORZECZNICTWO
Uchwała Sądu Najwyższego, sygn. akt III CZP 43/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia