Ministerialne pismo zostało wysłane do sądów 23 października br. I od razu wywołało burzę w środowisku sędziowskim. Sędziowie zarzucają ministerstwu, że cytaty w nim zawarte pochodzą z pism, które są dla niego „wygodne”. Są to m.in. informacje o tym, że część sędziów, którzy wcześniej postanowili odstąpić od orzekania, wróciło na sale rozpraw. Zdaniem środowiska to pismo ma wywrzeć presję na tych, którzy w tej kwestii zdania nie zmienili.
„Wydźwięk jest oczywisty dla sędziów. ..orzekajcie mimo wszystko bo inaczej narazicie się nam, prawdziwej władzy. Jestem załamany. Oni, w tym MS-ie chyba o demokracji i trójpodziale uczyli się z podręczników marskisty” – napisał sędzia na jednym z portali społecznościowych.
Jak twierdzi Wojciech Hajduk, wiceminister sprawiedliwości, pismo zostało wysłane tylko i wyłącznie w celach informacyjnych.
- Prezesi sądów mogą rozważyć, działając w ramach swoich kompetencji, przesłanie go do podległych im sądów. Ma ono na celu przekazanie sędziom informacji, że pogląd, który prezentował i prezentuje resort, ma odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, a podzielają go również takie autorytety prawnicze jak były prezes Trybunału Konstytucyjnego – deklaruje Wojciech Hajduk.”
Komentarze (12)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarszePrzepis art. 439 ustęp 1 punkt 1 ustawy – Kodeks postępowania karnego brzmi następująco: „Art. 439. 1. Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli:
1) w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do orzekania bądź podlegająca wyłączeniu na podstawie art. 40,“.
W piśmiennictwie prawniczym wskazuje się, że „osobą nieuprawnioną do orzekania“ jest osoba nieposiadająca aktu powołania na stanowisko sędziego lub ławnika. Udział takiej osoby w wydaniu orzeczenia stanowi sytuację „udziału osoby nieuprawnionej do orzekania". Do zakresu tego pojęcia należy więc zaliczyć przykładowo aplikanta sądowego czy sędziego w stanie spoczynku, sędziego, względem którego kolegium sądu okręgowego wyraziło zgodę na delegowanie, a prezes sądu decyzji o delegowaniu sędziego nie podjął, oraz sędziego sądu rejonowego w składzie orzekającym sądu okręgowego, na którego delegowanie prezes sądu okręgowego nie uzyskał zgody kolegium sądu.
Z kolei za „osobę niezdolną do orzekania" uważa się – w tymże piśmiennictwie – osobę posiadającą co prawda uprawnienia do orzekania, jednak ze względu na chwilowe lub trwałe zakłócenia psychiczne spowodowane chorobą psychiczną, stanem odurzenia alkoholowego, narkotycznego czy innego stanu chorobowego, słowem ze względu na aktualny stan jej zdrowia niezdolną w sposób świadomy pełnić sumiennie obowiązki sędziego, w tym przypadku sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa, bezstronnie i według sumienia tej osoby.
to jest sytuacja w Kraju - ogolnobranzowa - ze tak powiem.
A na marginesie p. Redaktor - nie ma w polskim jezyku slowa wyimki - skad pochodzi ten zwrot???
Polacy sami tworza wszystko co najdziwniejsze, a prawo na 100% tworzy w Kraju kazdy kto chce i jak chce, ale zeby ?wyimki? - no coz!
„Sygn. akt III KK 280/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 października 2013 r., sygn. akt III KK 280/13
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Teresa Jarosławska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Krzysztofa Parchimowicza, w sprawie Ł. W. skazanego z art. 178 a § 1 kk po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 15 i 16 października 2013 r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść, od wyroku Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 6 marca 2013 r., sygn. Akt […],
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym (pkt 3 wyroku) i sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ł.
UZASADNIENIE
Prokurator Rejonowy w G. oskarżył Ł. W. o to, że w dniu 13 listopada 2012 roku na ulicy S. w miejscowości S., woj. P., …
Sąd Rejonowy w Ł. uwzględnił wniosek i wydanym na posiedzeniu w dniu 6 marca 2013 r. wyrokiem:
1. oskarżonego Ł. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 178a § 1 k.k. skazał go na karę ….. ,
2. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 73 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres …..,
3. na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci …..
Wyrok powyższy uprawomocnił się w pierwszej instancji w dniu 14 marca 2013 r.
W dniu 24 lipca 2013 r. Prokurator Generalny wniósł – w trybie art. 521 § 1 k.p.k. – kasację od powyższego wyroku. Zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucił: rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa karnego procesowego – art. 343 § 7 k.p.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k., polegające na orzeczeniu wobec oskarżonego na podstawie art. 42 § 2 k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. zakresu …..
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi Rejonowemu w Ł. do ponownego rozpoznania. ….
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
I. Z urzędu (art. 536 k.p.k.) rozpoznać należy kwestię należytej obsady sądu, który rozpoznał niniejszą sprawę, a więc zagadnienia objętego zakresem tzw. bezwzględnej przesłanki odwoławczej - art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.
Akt oskarżenia wpłynął do Sadu Rejonowego w G. w dniu 28 grudnia 2012 r. Z dniem 1 stycznia 2013 – na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 października 2012 r. w sprawie zniesienia niektórych sądów rejonowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1121) i z dnia 25 października 2012 r. w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1223) – zniesiono m. in. Sąd Rejonowy w G., którego obszar właściwości miejscowej został objęty obszarem właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Ł. W tym Sądzie – na podstawie zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 listopada 2012 r., w sprawie zniesienia i utworzenia niektórych wydziałów w sądach rejonowych…(Dz. U. MS z dnia 30 listopada 2012 r., poz. 168) – został utworzony IX Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w G. dla spraw z zakresu prawa karnego, karnego skarbowego i spraw wykroczeniowych z obszaru miasta G. oraz gmin G., G., R., R., S., T. i W.
W tym wydziale zapadł zaskarżony kasacją wyrok, a orzekała sędzia Sądu Rejonowego w G., która decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 listopada 2012 r., (…/12), wydaną na podstawie art. 75 § 2 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427) – w związku z treścią § 1 pkt 14 lit a oraz § 3 pkt 19 lit. a cyt. wyżej rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości – została z dniem 1 stycznia 2013 r. przeniesiona na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w Ł. Powyższą decyzje podpisał z upoważnienia Ministra Sprawiedliwości – podsekretarz stanu.
W dniu 17 lipca 2013 r., sygn. III CZP 46/13, skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego podjął uchwałę o treści: „Decyzja Ministra Sprawiedliwości o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe wydana na podstawie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427) – jeżeli jest zgodna z prawem – wywołuje skutek od chwili doręczenia jej sędziemu”. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że „przewidziane w art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 p.u.s.p. uprawnienie do przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe przysługuje wyłącznie Ministrowi Sprawiedliwości, w związku z czym nie może być przekazane innej osobie w tym sekretarzowi lub podsekretarzowi stanu”. Nadto stwierdzono, że „decyzja o przeniesieniu na inne miejsce służbowe podjęta przez inną osobę, także <<z upoważnienia>> Ministra Sprawiedliwości jest wadliwa (bezprawna), a sędzia, którego ona dotyczy, nie może wykonywać władzy jurysdykcyjnej w sądzie (na obszarze jurysdykcyjnym), do którego został <<przeniesiony>>. Skład orzekający z jego udziałem jest zatem sprzeczny z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c.”
Przedstawione powyżej stanowisko ma istotne znaczenie dla oceny, na gruncie postępowania karnego (art. 439 § 1 k.p.k.), prawidłowości przeniesienia przez Ministra Sprawiedliwości sędziego ze zlikwidowanego sądu rejonowego.
Skład orzekający w niniejszej sprawie nie podziela kierunku wykładni, przyjętego w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., III CZP 46/13, w zakresie, w którym uznaje, że dla interpretacji uprawnienia Ministra Sprawiedliwości wynikającego z art. 75 § 3 prawa o ustroju sądów powszechnych, nie mają zastosowania przepisy art. 37 ust 1 i ust 5 ustawy o Radzie Ministrów.
Kompetencja Ministra Sprawiedliwości do przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe w wypadku zniesienia sądu wynika wprost z art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 prawa o ustroju sądów powszechnych. W chwili obecnej przepis ten korzysta z domniemania zgodności z Konstytucją RP, przy czym istotne znaczenie ma okoliczność, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 marca 2013 r., K 27/12 (OTK – A 2013, nr. 3, poz. 29), uznał art. 20 prawa o ustroju sądów powszechnych za zgodny z Konstytucją.
W kwestii możliwości zastępstwa Ministra Sprawiedliwości w wykonywaniu jego kompetencji wypowiedział się pełny skład Sądu Najwyższego (zob. w tym przedmiocie szerokie rozważania w uzasadnieniu uchwały z dnia 14 listopada 2007 r., BSA I – 4110 – 5/07). Ten kierunek wykładni przyjęto również w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2009 r., I KZP 23/08, OSNKW 2008, z. 3, poz. 19; uzasadnienie postanowienia składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2009 r., I KZP 24/08, OSNKW 2009, z. 3, poz. 20; uchwała z dnia 28 października 2009 r., I KZP 19/09, OSNKW 2009, z. 11, poz. 92; postanowienie z dnia 19 maja 2009 r., II KK 169/08, OSNKW 2009, z. 7,poz. 58; postanowienie z dnia 25 stycznia 2012 r., SNO 47/11.
W świetle powyższego w realiach sprawy brak podstaw do przyjęcia, by zaistniała bezwzględna przesłanka odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. “.
II. Co do zarzutu kasacji: (pominięto)
Co za czasy...