TEZA: Uchylenie rozstrzygnięcia w drodze instancyjnej lub w trybie nadzwyczajnym następujące po wniesieniu skargi na bezczynność. Jeżeli rozstrzygnięcie to stanowi dopuszczalną prawem procesowym formę załatwienia wniosku inicjującego postępowanie, nie jest podstawą do stwierdzenia bezczynności polegającej na niezałatwieniu tego wniosku.
STAN FAKTYCZNY
Dwie obywatelki zwróciły się do wójta o wydanie zaświadczenia potwierdzającego fakt złożenia przez P. R. O. oświadczenia o „wyrażeniu woli do przesyłania korespondencji” na adres R. w sprawie o wydanie decyzji środowiskowej i decyzji o warunkach zabudowy dla przedsięwzięcia inwestycyjnego. Wnioskodawczynie wskazały, że P. R. O. nie zamieszkuje pod wskazanym adresem.
Wójt postanowieniem odmówił wydania zaświadczenia. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawczynie nie odpowiedziały na wezwanie organu do wykazania interesu prawnego. Kobiety wezwały wójta do usunięcia naruszenia prawa poprzez wydanie zaświadczenia zgodnie z wnioskiem i uchylenie własnego postanowienia wydanego z naruszeniem przepisu art. 107 w zw. z art. 126 ustawy administracyjnego 14 czerwca 1960 r. – Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2008 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm., dalej Kpa) tzn. w oparciu o nieprawdziwe fakty i niewłaściwie ustalony termin w wezwaniu.
Wójt podtrzymał swoje stanowisko i wskazał, że strony mogły zaskarżyć postanowienie, wnosząc zażalenie. Jedna z wnioskodawczyń wniosła skargę na bezczynność do sądu administracyjnego. W żadnym z kilku postępowań toczących się z udziałem jej i P. R. O. nie złożono oświadczenia, że wnosi on o doręczanie korespondencji na adres R., a mimo to na ten właśnie adres kierowana jest do niego korespondencja. Tymczasem, jak wskazała, P. R. O. co najmniej od września 2004 r. zamieszkuje w Ameryce. Stąd skarżąca wywiodła, że korespondencja jest doręczana nieprawidłowo, zaś Wójt mimo ustawowego obowiązku organu prowadzącego postępowanie nie ustalił właściwego adresu strony.
UZASADNIENIE
Skarga podlegała oddaleniu, bowiem w sprawie nie zachodził stan bezczynności organu w załatwieniu wniosku skarżącej i uczestniczki postępowania.
Podstawowym warunkiem skutecznego formalnie złożenia skargi na bezczynność, podobnie jak skargi na działanie (akt, czynność), jest uprzednie wyczerpanie środków zaskarżenia przed organem właściwym w sprawie. Wynika to z art. 52 par. 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). W przypadku skarg na bezczynność takim uprzednim środkiem jest zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie (art. 37 Kpa) lub też wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (ten drugi warunek wyprowadzić należy z art. 52 par. 4 p.p.s.a.). Wykorzystanie środka prawnego w postaci zażalenia z art. 37 Kpa jest możliwe, gdy przewidują go przepisy prawa oraz gdy istnieje organ administracji publicznej wyższego stopnia, do którego można wnieść zażalenie. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa jest przesłanką dopuszczalności skargi na bezczynność w sytuacji, gdy przepisy nie przewidują żadnego środka zaskarżenia aktu lub czynności ze względu na jednoinstancyjny tryb wydawania aktu lub podejmowania czynności, albo ze względu na brak organu wyższego stopnia właściwego do rozpoznania środka zaskarżenia.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 13 stycznia 2011 r., II SAB/Bk 20/10