Komornik sądowy winien pobierać opłatę stosunkową od dłużnika ustaloną od wartości wyegzekwowanego świadczenia z zastrzeżeniem minimalnej oraz maksymalnej wysokości opłaty.
Spełnienie świadczenia przez dłużnika bezpośrednio wierzycielowi z pominięciem komornika nie stanowi wyegzekwowania należności przez komornika. Jeżeli czynności komornika sądowego przyniosą oczekiwany przez wierzyciela skutek w postaci wyegzekwowania świadczenia pieniężnego dochodzonego na drodze egzekucji, to należna mu opłata stosunkowa może wynieść nawet 15 proc. wyegzekwowanego roszczenia, ale nie więcej niż trzydziestokrotność przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. W przypadku skierowania egzekucji m.in. do rachunku bankowego wynagrodzenia za pracę lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego opłata wyniesie 8 proc. wartości wyegzekwowanego roszczenia, ale nie więcej niż dziesięciokrotność przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.
W ostatnich nowelizacjach ustawy o komornikach sądowych i egzekucji przyjęto zasadę, że opłata należna komornikowi powinna być ustalana w zależności od wysokości świadczenia wyegzekwowanego przez komornika. Jeżeli więc dłużnik spełnia świadczenie na skutek działań samego wierzyciela podejmowanych poza postępowaniem komorniczym, okoliczność taka ma wpływ na ustalenie wysokości opłaty stosunkowej. Możliwe jest spełnienie przez dłużnika świadczenia, jeszcze zanim komornik doręczył dłużnikowi zawiadomienie o wszczęciu egzekucji. W takim przypadku ustawa pozwala komornikowi pobrać od dłużnika opłatę w wysokości 1/10 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Jeżeli spełnienie świadczenia przez dłużnika następuję po doręczeniu dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji i umorzenie egzekucji następuje na wniosek wierzyciela, komornik pobiera opłatę stosunkową w wysokości 5 proc. wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.