TEZA: Pismo wyjaśniające wójta nie jest decyzją administracyjną. Oznacza to, że odwołanie od niego jest niedopuszczalne.
STAN FAKTYCZNY
Postanowieniem z listopada 2009 r. wydanym na podstawie art. 134 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło niedopuszczalność odwołania od pisma wójta gminy. Z jego uzasadnienia oraz z akt sprawy wynikało, że pismo informujące o toku postępowania dotyczącego działalności sklepu w jednej z miejscowości w zakresie sprzedaży alkoholu, nie było decyzją administracyjną i nie wszczęto postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia przedsiębiorcy zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. Z kolei działania pracowników urzędu gminy spowodowane skargą na funkcjonowanie sklepu zostały zakończone zaskarżonym pismem wójta na temat stanu sprawy.
Samorządowe kolegium odwoławcze wyjaśniło, że w myśl art. 127 § 1 k.p.a., stronie służy odwołanie od decyzji wydanej w pierwszej instancji. Stwierdziło natomiast, iż odwołanie nie przysługuje od innych form działania administracji publicznej na przykład umów, czynności materialno-technicznych, aktów normatywnych, faktów lub informacji urzędowych. W przypadku jego wniesienia przepis art. 134 k.p.a. nakazuje stwierdzenie niedopuszczalności złożenia takiego środka prawnego. Dodatkowo samorządowe kolegium odwoławcze wskazało, że wydanie postanowienia o niedopuszczalności odwołania w sprawie oznacza, że wnioskodawca może dochodzić ochrony swoich interesów jedynie w postępowaniu skargowym regulowanym przepisami działu VIII k.p.a. Sprawa ostatecznie trafiła do sądu administracyjnego.
Z UZASADNIENIA
W ocenie wojewódzkiego sądu administracyjnego skarga nie była zasadna. Sędziowie wyjaśnili, że kryterium sądowej kontroli zaskarżonego postanowienia wyznacza dyspozycja zawarta w art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.). Takie uregulowanie zaś oznacza, że sąd miał obowiązek zbadać, czy skarżone postanowienie jest zgodne z obowiązującym prawem. Równocześnie WSA potwierdził, że pismo wójta gminy informujące o wynikach postępowania wyjaśniającego dotyczącego działalności sklepu spożywczo-przemysłowego prowadzonego w zakresie sprzedaży alkoholu nie było decyzją administracyjną. Równocześnie z akt sprawy nie wynika, aby w rozpoznawanej sprawie wszczęto, na podstawie przepisów ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, postępowanie w przedmiocie cofnięcia przedsiębiorcy zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w tym sklepie.
W ocenie WSA procesową definicję decyzji administracyjnej określa art. 104 k.p.a. Wynika z niej, że decyzja jest formą załatwienia indywidualnej sprawy przez organ administracji publicznej. Z kolei w znaczeniu materialnym decyzją jest każdy akt wydany na mocy obowiązujących przepisów prawa. Chodzi tu o jednostronny akt organu, rozstrzygający indywidualną sprawę, określający konsekwencje stosowania normy prawnej, skierowany do indywidualnie oznaczonego adresata. To z kolei oznacza, że treścią decyzji jest z reguły ustalenie, zniesienie lub zmiana praw i obowiązków konkretnego podmiotu. Równocześnie WSA powołał się na wyrok SN z 3 kwietnia 2000 r. sygn. akt I CNK 582/98 wyjaśniający, że przez „decyzję administracyjną” należy rozumieć kwalifikowany akt administracyjny, będący przejawem woli administrujących w państwie organów, wydany na podstawie powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego, o charakterze władczym i zewnętrznym, rozstrzygający konkretną sprawę, określonej osoby fizycznej lub prawnej w postępowaniu unormowanym przez przepisy proceduralne. To zaś oznacza, że treść przedmiotowego pisma nie daje podstaw do uznania go za decyzję. Skoro zatem zgodnie z art. 127 § 1 k.p.a. stronie służy odwołanie od decyzji, środek ten nie przysługuje od aktu, który nie jest decyzją administracyjną. W konsekwencji wniesione odwołanie nie było dopuszczalne.
Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 20 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Lu 32/10