Bardzo często się zdarza, że dłużnicy próbując chronić swój majątek przed komornikiem, przekazują w darowiźnie swoje nieruchomości członkom rodziny – myśląc, „w końcu i tak wszystko zostaje w rodzinie”. Jednak mało który zadłużony ma świadomość, że takie działanie może być uznane za bezskuteczne.

Trzeba pamiętać, że gdy dłużnik wyzbył się swego majątku na rzecz osoby trzeciej po to, by utrudnić lub całkowicie udaremnić egzekucję należności, pogarsza tym samym sytuację wierzyciela. Ten ostatni ma jednak narzędzie prawne w postaci skargi pauliańskiej.

Gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć (art. 527 § 1 k.c.).

Skarga pauliańska, co to takiego? To roszczenie kierowane w pozwie cywilnym, przeciwko osobie trzeciej, która uzyskała korzyść od dłużnika. Jeżeli osoba taka zbyła rzecz dalej, to możliwość pozywania przechodzi na kolejną osobę. Celem powództwa jest uznanie przez sąd czynności np. darowizny dokonanej przez dłużnika (z pokrzywdzeniem wierzyciela) za bezskuteczną.

Spadek w rodzinie lepszy niż darowizna dla żyjącego partnera
Spadek w rodzinie lepszy niż darowizna dla żyjącego partnera

Zobacz również

Uzyskanie korzystnego wyroku nie sprawi, że dana rzecz powróci od razu do majątku dłużnika. Traktuje się ją jednak tak, jakby w skład tego majątku wchodziła i wierzyciel może prowadzić z tego składnika egzekucję. Aby przeprowadzić egzekucję z majątku osoby trzeciej, konieczne jest jeszcze złożenie wniosku o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności.

To dopiero zapewni wierzycielowi możliwość przeprowadzenia egzekucji komorniczej z przedmiotów majątkowych, które wskutek czynności uznanej za bezskuteczną wyszły z majątku dłużnika (w drodze darowizny) albo do niego nie weszły (np. poprzez odrzucenie spadku, czy przez udzielenie pożyczki bez zwrotu).

Jakie są podstawy do skierowania skargi pauliańskiej:

  • dłużnik dokonał czynności prawnej (np. sprzedał swoją nieruchomość),
  • czynność prawna dokonana przez dłużnika doprowadziła do pokrzywdzenia wierzyciela, gdyż dłużnik stał się niewypłacalny (albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności),
  • osoba trzecia uzyskała na skutek tej czynności korzyść majątkową,
  • dłużnik był świadomy swojego działania, doskonale wiedział, że takim sposobem szkodzi wierzycielowi,
  • osoba trzecia, która uzyskała korzyść majątkową, wiedziała (lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć) o tym, że dłużnik działa ze świadomością pokrzywdzenia swojego wierzyciela.

Wszystkie te warunki muszą zostać spełnione łącznie.

Warto wspomnieć, że w obrocie prawnym funkcjonują domniemania prawne związane ze skargą pauliańską.

Gdy w wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku (np. córka), domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.
Jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie (np. darowizna), wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Kiedy skarga pauliańska jest nieskuteczna

Uznania czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli za bezskuteczną nie można żądać po upływie lat pięciu od daty tej czynności.

Otrzymaną darowiznę można samemu wpłacić na swoje konto
Otrzymaną darowiznę można samemu wpłacić na swoje konto

Zobacz również

Należy też pamiętać, że wierzyciel składając skargę do sadu będzie musiał udowodnić następujące okoliczności:

  • dokonana czynność prawna sprawiła, iż dłużnik stał się niewypłacalny lub niewypłacalny w stopniu większym niż przed dokonaniem owej czynności prawnej, co poskutkowało pokrzywdzeniem wierzyciela;
  • w czasie dokonywania czynności prawnej dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela;
  • osoba trzecia wiedziała lub z łatwością mogła dowiedzieć się, że czynność prawna skutkuje pokrzywdzeniem wierzyciela i dłużnik działał z takim zamiarem.

Wierzyciel, składając pozew przeciwko obdarowanemu, musi liczyć się z tym, że jeśli powyższego nie udowodni może sprawę w sądzie przegrać.