Rozbieżność pomiędzy opisem czynu z sentencji orzeczenia i tym zawartym w uzasadnieniu wyroku nie stanowi względnej przyczyny odwoławczej
Sprawa dotyczyła K.J. oskarżonego o to, że nieumyślnie spowodował kolizję drogową, w wyniku której poważnie ucierpiał jadący z nim pasażer, tj. o czyn z art. 177 par. 1 k.k.
Sąd Rejonowy w Siedlcach uznał mężczyznę za winnego i wymierzył mu karę grzywny.
Apelację wniósł obrońca oskarżonego. Wyrokowi zarzucił m.in. obrazę art. 424 k.p.k. Zauważył bowiem, że pomiędzy opisem czynu przypisanego jego klientowi w sentencji orzeczenia i ustaleniami faktycznymi poczynionymi w uzasadnieniu istnieją rozbieżności. W jednym miejscu pisano, że oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a w drugim, że działał umyślnie w zamiarze ewentualnym.
Zdaniem obrońcy takie rozstrzygnięcie jest niejednoznaczne. Dlatego podnosząc ten i jeszcze kilka innych zarzutów wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji, ewentualnie o zmianę orzeczenia i uniewinnienie K.J. od popełnienia zarzucanego mu czynu.
Sąd Okręgowy w Siedlcach uznał, że apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie (sygn. akt II Ka 645/15).
UZASADNIENIE
Sąd II instancji przyznał, że prawnik ma rację podnosząc, iż w niniejszym przypadku istnieje rozbieżność pomiędzy opisem czynu z sentencji orzeczenia i tym zawartym w uzasadnieniu wyroku. Jednakże w ocenie SO w razie występowania takich sprzeczności decydujące znaczenie ma stanowisko sądu wyrażone w wyroku. Rozpatrywana rozbieżność, która stanowi obrazę art. 424 k.p.k., nie może dyskwalifikować orzeczenia, gdyż nastąpiła po wydaniu wyroku. Nie powinna być zatem kwalifikowana jako względna przyczyna odwoławcza z art. 438 par. 2 k.p.k. – wskazał SO w Siedlcach. Taki pogląd względem wadliwości uzasadnień wynika również z orzecznictwa sądów apelacyjnych (m.in. wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 26 lutego 2004 r., sygn. akt II AKa 413/03, czy wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 27 lutego 2015 r. sygn. akt II AKa 23/15).
W związku z powyższym SO w Siedlcach uznał, że sąd rejonowy, procedując w omawianej sprawie, nie dopuścił się uchybień, a postawione w apelacji zarzuty stanowią jedynie polemikę z ustaleniami poczynionymi w I instancji.
