Czy ustawa o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym przewiduje odmienne zasady egzekucji wyroku w sprawach o świadczenia pieniężne i niepieniężne?
Tak. Egzekucja świadczenia pieniężnego zasądzonego w postępowaniu grupowym ma charakter indywidualny. To członek grupy, a nie reprezentant, dochodzi wykonania wyroku w części go dotyczącej. Tytułem egzekucyjnym jest w tym przypadku wyciąg z wyroku wskazujący wysokość świadczenia należnego danej osobie (art. 22 ustawy). Dlatego też wyrok zasądzający świadczenie pieniężne w postępowaniu grupowym powinien wskazywać, jaka kwota przypada każdemu z członków grupy (art. 21 ust. 2 ustawy).
Choć nie wynika to wprost z ustawy, należy w mojej ocenie przyjąć, iż samodzielna – inaczej niż w postępowaniu rozpoznawczym – pozycja członka grupy w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym świadczeń pieniężnych odnosi się do wszystkich czynności w tym postępowaniu.
Odmienne zasady obowiązują na gruncie egzekucji świadczeń niepieniężnych na podstawie wyroku wydanego w postępowaniu grupowym. Egzekucja ma tutaj charakter kolektywny. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy egzekucję wszczyna się na wniosek reprezentanta grupy. Dopiero w razie upływu 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku, jeżeli reprezentant grupy wniosku nie złożył, a pozwany nie świadczy dobrowolnie, czynności w postępowaniu egzekucyjnym może podjąć każdy z członków grupy (art. 23 ust. 2 ustawy). Dotyczy to zarówno złożenia wniosku o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności, jak i wszczęcia egzekucji.
Szczególnym rodzajem wyroku w postępowaniu grupowym, który nie nadaje się do egzekucji, jest wyrok prejudycjalny, ustalający odpowiedzialność pozwanego wobec członków grupy, co do zasady, wydany na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy. Dochodzenie roszczeń wymaga w tym przypadku wystąpienia przez członka grupy z indywidualnym powództwem o zapłatę w skonkretyzowanej już wysokości. Podstawą do egzekucji roszczenia w skonkretyzowanej wysokości będzie dopiero wyrok wydany w takim postępowaniu indywidualnym.