Czy w umowie o współpracy z nowym partnerem można zawrzeć postanowienia chroniące interesy firmy?
Dzięki uwzględnieniu w kontrakcie klauzul dotyczących ochrony ważnych dla firmy poufnych informacji i wprowadzeniu zakazu konkurencji odnośnie do pól realizowanej współpracy przedsiębiorcy stwarzają prawne podstawy do określenia zakresu odpowiedzialności nielojalnego partnera. Mają one podstawowe znaczenie w wypadku nieuczciwego wykorzystania przez kontrahenta np. wiedzy pozyskanej w toku współpracy. Precyzyjne określenie poufnych i istotnych dla firmy informacji i sposobu postępowania z nimi w ramach wykonywania umowy umożliwi – w wypadku sporu związanego z nadużyciem zaufania – jednoznaczne procesowe określenie, czy doszło do złamania zawartej umowy, bez konieczności uciekania się do swobodnej analizy stosunków gospodarczych przez sąd. Te, wzmocnione np. zakazem realizacji czynności konkurencyjnych wobec wspólnie obsługiwanych klientów firmy, będzie stanowić w większości wypadków podstawowe zabezpieczenie przed ryzykiem związanym z przejmowaniem zyskownych kontraktów.
Wskazane rozwiązania muszą być wzmocnione wprowadzeniem postanowień o karach umownych. Zabezpieczają one przed przewlekłością procesu wskutek konieczności udowadniania poniesionej szkody, co więcej, w większości wypadków stanowić będą barierę psychologiczną dyscyplinującą współpracownika. Kara umowna stanowi bowiem rodzaj zryczałtowanego określenia szkody, wiążącej się ze złamaniem umowy, a utrwalające się ostatnio orzecznictwo pozwala nawet na oderwanie jej wysokości i zasadności od samego faktu zaistnienia tejże szkody. Tym samym w wypadku sporu z nielojalnym współpracownikiem, gdy zawarta umowa przewiduje zarówno dokładnie określone zakazy, jak i kary umowne wiążące się z ich złamaniem, zakres czynności dowodowych przed sądem ulegnie znacznemu ograniczeniu. Wystarczającą podstawą do nałożenia na nieuczciwego partnera kary pieniężnej będzie wtedy udowodnienie naruszenia zakazów oraz wskazanie kary umownej powiązanej z określonym zachowaniem.