Wydając decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu i określając jego poziom, organ może – w sytuacji kiedy w planie zagospodarowania przestrzennego użyto dla określenia rodzaju terenów innej nazwy niż wymieniona w pkt 1 ust. 2 art. 113 ustawy – Prawo ochrony środowiska – zastosować wskaźnik przewidziany dla rodzaju terenu, którego funkcja jest najbardziej zbliżona do ustaleń planu.
STAN FAKTYCZNY
Starosta wydał decyzję o ustaleniu dopuszczalnego poziomu hałasu dla nieruchomości Z., emitowanego z instalacji zakładu betoniarskiego zlokalizowanego na sąsiedniej nieruchomości. W uzasadnieniu organ wskazał, że obie nieruchomości znajdują się na obszarze oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako Obszar Rzemiosła i Drobnej Wytwórczości. Na obszarze tym dopuszczalne jest lokalizowanie zakładów, rzemiosła uciążliwego i drobnej wytwórczości z dopuszczeniem lokalizacji budynków mieszkalnych i mieszkań dla właścicieli zakładów oraz osób zatrudnionych. Ponieważ określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczenie terenu nie jest identyczne z wymienionym w art. 113 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 25, poz. 150 ze zm.) – rodzajami terenów, organ zastosował wskaźnik dla obszaru o zbliżonym przeznaczeniu, czyli dla terenów zabudowy mieszkaniowo-usługowej. Organ ustalił, że poziom hałasu przenikający do środowiska na przedmiotowym obszarze nie może przekraczać 55 dB, podczas gdy w wyniku przeprowadzonych pomiarów hałasu w terenie stwierdzono, że równoważny poziom hałasu w porze dnia wyniósł 58,4 dB. Powyższą decyzję utrzymało w mocy samorządowe kolegium odwoławcze. Następnie wojewódzki sąd administracyjny oddalił skargę wniesioną przez Przedsiębiorstwo betoniarskie. Przedsiębiorstwo wniosło od wyroku skargę kasacyjną do NSA.
UZASADNIENIE
NSA uznał, że skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw. Ustalając dopuszczalny poziom hałasu poza zakładem, organ administracji winien opierać się na wskaźnikach hałasu przewidzianych dla poszczególnych rodzajów terenów wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo ochrony środowiska. Stanowi o tym ust. 3 art. 115a tej ustawy. Z kolei z art. 114 ust. 1 ustawy wynika, dla organów sporządzających miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, obowiązek wskazania, do którego z poszczególnych rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy należą tereny objęte ustaleniami planu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oceny, do jakiego rodzaju terenu wymienionego w art. 113 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy należy dana nieruchomość, dokonuje właściwy organ na podstawie faktycznego zagospodarowania. W ocenie NSA przepisy ustawy – Prawo ochrony środowiska nie regulują problemu, który zaistniał w niniejszej sprawie. Brak jest bowiem przepisu, który wyjaśniłby, jakie wskaźniki hałasu winien stosować organ, w sytuacji kiedy ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego określające przeznaczenie danego terenu posługują się innymi sformułowaniami, pojęciami niż wymienione w pkt od a/ do f/ pkt 1 ust. 2 art. 113 cyt. ustawy. NSA stwierdził, że właściwy organ, który w takiej sytuacji jest zobowiązany do wydania decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu, może zastosować wskaźnik przewidziany dla rodzaju terenu, którego funkcja jest najbardziej zbliżona do ustaleń planu.
Wyrok NSA z 23 października 2009 r., sygn. akt II OSK 1647/08
OPINIA
Szczepan Borowski
asystent sędziego NSA
Organ ochrony środowiska po stwierdzeniu, że poza zakładem, w wyniku jego działalności, przekroczone są dopuszczalne poziomy hałasu, wydaje decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu oraz określa dopuszczalne poziomy hałasu poza zakładem przy zastosowaniu odpowiednich wskaźników hałasu w odniesieniu do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 prawa ochrony środowiska, na które oddziałuje zakład. Ten ostatni przepis stanowi delegację do określenia w formie rozporządzenia określonych norm hałasu dla obszarów przeznaczonych do konkretnych celów. Ustawodawca nakazał, aby przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, różnicując tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania, wskazywano, które z nich należą do poszczególnych rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1. ustawy, Omówione orzeczenie rozstrzyga problem dotyczący sytuacji, gdy w planie posłużono się innym niż ustawowe, określeniem rodzaju terenu. NSA wskazał, że w takim przypadku organ wydający decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu powinien zastosować wskaźnik dla obszaru faktycznie zbliżonego do ustaleń planu.