SENTENCJA. Trybunał nie wyklucza, iż traktowanie oparte na uprzedzeniach wobec mniejszości etnicznej może być objęte art. 3. W szczególności poczucie podrzędności i poniżenia na skutek dyskryminującej segregacji rasowej w dziedzinie edukacji może, w szczególnej sytuacji konkretnego ucznia, oznaczać traktowanie sprzeczne z gwarancjami art. 3 Konwencji. Państwom nie można zakazać tworzenia osobnych klas lub różnych szkół dla dzieci z trudnościami albo implementacji specjalnych programów edukacyjnych mających odpowiadać specjalnym potrzebom. Umieszczanie w oddzielnych klasach jest środkiem pozytywnym, jeśli ma pomóc dzieciom uzyskać wiedzę konieczną do przyswojenia programu szkolnego. SYGN. AKT 15766/03)

Oršuš i inni przeciwko Chorwacji

W latach 1996-2000 kilkunastoosobowa grupa dzieci romskich rozpoczęła naukę w szkołach podstawowych w kilku wsiach. W tym okresie pierwszych dziewięcioro z nich uczęszczało zarówno do klas wyłącznie romskich, jak i mieszanych, po czym - w wieku 15 lat - opuściło szkołę. Pozostałych pięcioro uczyło się wyłącznie w klasach romskich. Większości z nich zapewniono dodatkowe lekcje chorwackiego. Brały udział w grupach mieszanych w zajęciach ponadprogramowych organizowanych przez szkoły.
W kwietniu 2002 r. skarżący wszczęli postępowanie przeciwko tym szkołom twierdząc, że program dla Romów był ograniczony o 30 proc. w stosunku do urzędowego programu krajowego. Zarzucili, że sytuacja ta oznaczała dyskryminację ze względów rasowych i naruszała ich prawo do nauki oraz prawo do wolności od nieludzkiego i poniżającego traktowania. Przedstawili również studium psychologiczne dzieci romskich uczących się w klasach romskich w tym regionie, z którego wynikało, że edukacja w warunkach segregacji wyrządzała tym dzieciom szkody psychiczne i emocjonalne.
Kilka miesięcy później Sąd Miejski w Čakovec oddalił pozew.
Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu zgodził się, że władze musiały ten problem rozwiązać. Skarżący nigdy nie kwestionowali, iż w chwili zapisu do szkoły podstawowej nie potrafili wystarczająco posługiwać się językiem chorwackim, aby móc uczęszczać na lekcje w tym języku.
Trybunał podkreślił, że państwom nie można zakazać tworzenia osobnych klas lub różnych szkół dla dzieci z trudnościami albo implementacji specjalnych programów edukacyjnych mających odpowiadać specjalnym potrzebom. Trybunał uznał za godne poparcia zaangażowanie władz w rozwiązanie delikatnego i ważnego problemu. Umieszczanie skarżących w oddzielnych klasach było środkiem pozytywnym, który miał im pomóc uzyskać wiedzę konieczną do przyswojenia programu szkolnego. Trybunał uznał, iż umieszczenie ich w osobnych klasach było spowodowane brakiem znajomości języka chorwackiego, a nie pochodzeniem rasowym lub etnicznym i było usprawiedliwione dla celów art. 14 Konwencji i art. 2 Protokołu nr 1.
Z tego wynikało, że odmienna praktyka stosowana wobec dzieci romskich ze względu na niedostateczną znajomość języka nie oznaczała naruszenia art. 14 Konwencji w połączeniu z art. 2 Protokołu nr 1.
Chorwacja musi zapłacić każdemu ze skarżących po 1,3 tys. euro jako zadośćuczynienie za krzywdę moralną z powodu przewlekłości postępowania oraz wszystkim łącznie 2 tys. euro jako zwrot kosztów i wydatków.