W 2011 r. 22-letnia Rumunka Elisabeta Dano i jej 2-letni syn otrzymali zaświadczenie o bezterminowym pobycie dla obywateli UE. Oboje mieszkają u rodziny w Lipsku, która zapewnia im też wyżywienie. Dano pobiera też na rzecz swojego syna zasiłek rodzinny oraz zaliczkę z tytułu zasiłku alimentacyjnego(ojciec dziecka jest nieznany).
Kobieta tylko przez trzy lata uczęszczała do szkoły w Rumunii, rozumie język niemiecki i komunikuje się w nim na poziomie podstawowym. Nie ma żadnego wyuczonego zawodu i nigdy nie pracowała ani w Niemczech, ani w Rumunii. Mimo że jest zdolna do pracy, to nie szukała też dotąd zatrudnienia.
Urząd pracy w Lipsku odmówił jej przyznania zasiłkuna pokrycie kosztów utrzymania i oddalił złożone w tej sprawie odwołanie. Sąd socjalny, który rozpatrywał skargę na decyzję urzędników, miał wątpliwości, czy niemieckie prawo nie jest sprzeczne z przepisami rozporządzenia nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 18 traktatu o funkcjonowaniu UE (TFUE) oraz prawem pobytu wynikającym z art. 20 TFUE, dlatego zwrócił się z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości UE.
Zdaniem trybunału niemiecki urząd pracy miał prawo odmówić Rumunce przyznania świadczenia nieskładkowego z zakresu pomocy społecznej, gdyż przepisy unijne przewidują odstępstwo od zasady niedyskryminacji. W ich myśl państwo przyjmujące nie jest zobowiązane do udzielania pomocy w pokryciu kosztów utrzymania osób, które nie poszukują aktywnie pracy i nie ubiegają się o status bezrobotnego. Sąd podkreślił, że Dano nie przyjechała do Niemiec w celach zarobkowych, a więc nie spełnia warunków pozwalających wykluczyć z systemu zabezpieczenia społecznego osoby, które byłyby dla niego nieracjonalnym obciążeniem (np. wymóg posiadania wystarczających na utrzymanie jako warunek pobytu). "Państwo członkowskie musi mieć zatem (...) możliwość odmówienia przyznania świadczeń socjalnych nieaktywnym zawodowo obywatelom Unii, którzy korzystają ze swobody przemieszczania się jedynie w celu uzyskania pomocy społecznej z innego państwa członkowskiego, podczas gdy nie posiadają wystarczających zasobów, aby ubiegać się o prawo pobytu" - uznał TSUE.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 listopada 2014 r. w sprawie Dano przeciwko Jobcenter Leipzig (sygn. C‑333/13)
EŚ