Kwoty pobierane przez hotel od gości za zniszczony pokój, dodatkowe sprzątanie czy zgubiony rower to rekompensata za szkodę, a nie wynagrodzenie za jakąkolwiek odpłatną usługę. Nie należy więc powiększać ich o VAT – potwierdził dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.
Zrobił to jednak dopiero po wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 października 2020 r. (sygn. akt I FSK 1884/17). Sąd kasacyjny zgodził się wtedy z wrocławskim WSA, że wydaną w 2016 r. interpretację fiskusa należało uchylić.
Chodziło o spółkę prowadzącą hotel i restaurację. Spytała ona o sytuację, w której hotelowi goście spowodują szkody w pokoju albo w innym pomieszczeniu (np. w sali konferencyjnej) bądź uszkodzą wypożyczony sprzęt (np. rower). W takiej sytuacji spółka pobiera opłaty, traktując to jako rekompensatę za poniesione przez nią koszty napraw, sprzątania, wymiany zniszczonego bądź zgubionego sprzętu. Czasem – jak dodała – opłata stanowi odszkodowanie za utracone korzyści, np. gdy spowodowane przez gościa zniszczenia są na tyle poważne, że na czas naprawy trzeba wyłączyć pomieszczenia z funkcjonowania.
Spółka uważała, że opłaty te nie są związane z jakąkolwiek czynnością podlegającą opodatkowaniu, a więc nie ma od nich VAT. Tłumaczyła, że nie są one wynagrodzeniem za usługę świadczoną na rzecz hotelowego gościa. Była więc zdania, że rekompensatę za poniesione koszty lub utracone korzyści należy dokumentować notą księgową.
Innego zdania był dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu. Stwierdził, że pobierane przez spółkę opłaty należy uznać za wynagrodzenie za wykonane przez nią usługi, takie jak remont, naprawa, zakup nowych sprzętów. Należy więc powiększyć je o VAT, a zamiast noty wystawić fakturę.
Sądy obu instancji przyznały rację spółce. Orzekły, że pobierane przez nią opłaty są rekompensatą za uszczerbek w jej majątku, a więc nie można uznać, iż jest to wynagrodzenie za jakąkolwiek usługę. Jeśli spółka naprawia własny zniszczony majątek, to trudno uznać, że ktokolwiek inny niż ona sama byłby beneficjentem takiej usługi – podkreślił NSA.
Przywołał też inny wyrok – z 29 maja 2019 r. (sygn. akt I FSK 672/17), w którym NSA wyraził identyczne stanowisko w sprawie opłat za zniszczenia hotelowe oraz za spóźnione anulowanie rezerwacji apartamentów wynajmowanych krótkoterminowo.
Związany tymi wyrokami dyrektor KIS potwierdził więc sądową wykładnię, najpierw w interpretacji z 13 lutego 2020 r. (sygn. IBPP2/4512-214/16-1/Icz), a teraz z 21 lipca br.
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 21 lipca 2021 r., sygn. ILPP2-2/4512-1-33/16-12/MS
