Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
artykuł 1 punkt 56 Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, sporządzonego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r. ustalający brzmienie artykułu 48 Traktatu o Unii Europejskiej, w związku z artykułem 2 Traktatu z Lizbony ustalającym brzmienie artykułu 2 ustęp 2, artykułu 3 ustęp 2 i artykułu 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jest zgodny z art. 8 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 konstytucji;
artykuł 2 Traktatu z Lizbony, ustalający brzmienie artykułu 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jest zgodny z art. 8 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 konstytucji.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Wniosek o zbadanie zgodności przepisów Traktatu z Lizbony z przepisami Konstytucji RP został złożony przez Grupy posłów na Sejm i Grupy senatorów. Jednakże Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 60 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym postanowił umorzyć postępowanie w zakresie dotyczącym badania wniosku grupy posłów z powodu nieobecności wnioskodawcy na rozprawie. Przepis art. 60 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przewiduje obowiązkową obecność wnioskodawcy na rozprawie. Zasada ta została naruszona przez fakt opuszczenia sali przez przedstawiciela wnioskodawcy, co uniemożliwiło dalsze prowadzenie rozprawy w zakresie wniosku - bez jego ustawowo nakazanej obecności.
Trybunał Konstytucyjny uznał za zgodne z art. 8 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 konstytucji: zwykłą procedurę zmiany Traktatu (art. 48 ust. 2 - 5 Traktatu o Unii Europejskiej), uproszczoną procedurę zmiany Traktatu (art. 48 ust. 6 - 7 Traktatu o Unii Europejskiej), klauzulę elastyczności (art. 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej). Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego procedury te wynikają z doświadczeń towarzyszących integracji europejskiej i stanowią przesłankę efektywnego funkcjonowania Unii.
Sędziowie TK w uzasadnieniu swojego wyroku mówili, iż zaciąganie zobowiązań międzynarodowych nie jest ograniczeniem suwerenności państwa, ale jej potwierdzeniem: „Wyrazem suwerenności jest samo istnienie ustawy zasadniczej, jak również istnienie RP jako demokratycznego państwa prawnego”.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego art. 90 konstytucji, stanowiący normatywną kotwicę suwerenności, wyznacza granicę przekazania kompetencji na rzecz Unii.
Ponadto, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że koncepcja UE zawarta w przepisach Traktatu z Lizbony stawia za główny cel szanowanie suwerenności państwa w procesie integracji, jak również poszanowanie zasady przychylności wobec procesu integracji europejskiej i współpracy między państwami.
Znajduje to potwierdzenie w pełnej tożsamości wartości i celów Unii określonych w Traktacie z Lizbony oraz wartości i celów Rzeczypospolitej określonych w Konstytucji RP, a także w sprecyzowaniu zasad podziału kompetencji między Unią a jej państwami członkowskimi.
Polska jest członkiem UE, która szanuje suwerenność i tożsamość narodową państw członkowskich oraz gwarantuje wolności i prawa człowieka.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2010 roku (Sygn. akt K 32/09).
Agnieszka Wencek
Zobacz także:
