Biuro Spraw Konstytucyjnych Prokuratury Generalnej dokonało analizy zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej regulacji dotyczących stosowania środków przymusu bezpośredniego, zawartych w obowiązujących aktach normatywnych. W wyniku przeprowadzonej analizy Prokurator Generalny skierował dwa wnioski do Trybunału Konstytucyjnego.

I. wniosek Prokuratora Generalnego o stwierdzenie, że:

1) przepis art. 15 ust. 3 ustawy o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym jest niezgodny z art. 92 ust. 1 oraz z art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP;

2) przepisy § 4 ust. 1, § 5 ust. 1, § 6 ust. 1, § 7 ust. 1 i ust. 2, § 9 ust. 1 - 3 i ust. 5 - 7, § 10 ust. 1 oraz § 11 ust. 1 rozporządzenia w sprawie środków przymusu bezpośredniego stosowanych przez funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego są niezgodne z art. 15 ust. 1 ustawy o CBA oraz z art. 92 ust. 1, jak również z art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.

We wniosku Prokurator Generalny wskazuje m.in. iż ustawa o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym nie określa "przypadków" stosowania poszczególnych środków przymusu bezpośredniego. Nie wynika to z art. 15 ust.3 tej ustawy, również w innych jej przepisach nie zostało precyzyjnie określone do czego upoważnia ustawa o CBA w odniesieniu do przypadków stosowania środków przymusu bezpośredniego. Tym samym analizowany przepis upoważniający do wydania rozporządzenia nie spełnia wymogów konstytucyjnych zawartych w art. 92 ust.1 konstytucji, udziela bowiem upoważnienia do wydania aktu podustawowego dotyczącego materii nieregulowanej w ustawie i nie zawiera wytycznych określających pojęcie „przypadków” stosowania środków przymusu bezpośredniego, a przy tym upoważnia do uregulowania w rozporządzeniu kwestii, które powinna regulować wyłącznie ustawa – czytamy w uzasadnieniu wniosku.

II. wniosek Prokuratora Generalnego o stwierdzenie, że:



1) przepis art. 16 ust. 4 ustawy o Policji jest niezgodny z art. 92 ust. 1 oraz z art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP;

2) przepis art. 39 ust. 7 ustawy - Prawo łowieckie w związku z art. 16 ust. 4 ustawy, o której mowa w pkt 1, w zakresie, w jakim dopuszcza do stosowania przez strażnika Państwowej Straży Łowieckiej rodzajów środków przymusu bezpośredniego, w przypadkach i za pomocą sposobów określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego, jest niezgodny z art.92 ust. 1 oraz art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP;

3) przepisy: § 3, § 5 ust. 1, § 6 ust. 1 i ust. 1c, § 8 ust. 1 - 3, § 9 ust. 1, § 10 ust. 1, § 12 ust. 1 i ust. 3, § 13 ust. 1 i ust. 4, § 14 ust. 1, § 15 ust. 1 i ust. 3, § 15a ust. 2 oraz § 15b, jak również przepisy § 14 ust. 2 i § 15a ust. 5 w zakresie, w jakim nakazują odpowiednie zastosowanie § 12 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów, o którym mowa w pkt 2. są niezgodne z art. art. 16 ust. 4 ustawy, o której mowa w pkt 1. oraz z art. 92 ust. 1, jak również z art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.

We wniosku czytamy, iż analiza tekstu ustawy o Policji pozwala na wysunięcie wniosku, że wymagane przez normę zawartą w art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, wytyczne dotyczące treści aktu podustawowego, nie tylko nie zostały zawarte w kwestionowanym art. 16 ust.4 ustawy, ale również nie dają się wywieść z innych przepisów ocenianej ustawy. Niewystarczający do wywiedzenia wytycznych , dotyczących treści rozporządzenia Rady Ministrów, wydaje się również, przepis art. 16 ust. 2 ustawy o Policji. Regulacja ta nie pozwala , na określenie pojęcia „szczegółowych przypadków” oraz sposobów użycia środków przymusu bezpośredniego przez policjantów – czytamy w uzasadnieniu wniosku.

PS/źródło:PG

Zobacz także:

TK: Surowość kary orzekanej wobec prawników w postępowaniu lustracyjnym niekonstytucyjna

TK: Środki przymusu bezpośredniego stosowane przez CBA niekonstytucyjne