Jedynie pobyt spełniający warunki ustanowione prawem Unii Europejskiej umożliwia nabycie prawa stałego pobytu orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE.
Stan faktyczny
Tomasz Ziółkowski i Barbara Szeja, obywatele polscy, przyjechali do Niemiec przed przystąpieniem Polski do Unii – odpowiednio w 1988 r. i w 1989 r. – i uzyskali prawo pobytu ze względów humanitarnych, kolejno przedłużane, zgodnie z prawem niemieckim.
W 2005 r., po przystąpieniu Polski do Unii, wystąpili stosownie do dyrektywy w sprawie swobodnego przemieszczania się osób o prawo stałego pobytu w Niemczech, którego im odmówiono ze względu na okoliczność, że nie mieli pracy i nie mogli wykazać, że posiadają wystarczające własne środki utrzymania. Od tej odmownej decyzji organów niemieckich odwołali się do właściwych sądów krajowych.
Zobacz: ETS: Ograniczenie dostępu do zawodu notariusza niezgodne z prawem unijnym
Wyrok ETS
Trybunał uznał, że pojęcie legalnego pobytu umożliwiającego nabycie prawa stałego pobytu należy rozumieć jako oznaczające pobyt zgodny z warunkami ustanowionymi dyrektywą w sprawie swobodnego przemieszczania się osób. Warunki te to bycie pracownikiem najemnym lub pracującym na własny rachunek w przyjmującym państwie członkowskim, lub posiadanie, dla siebie i członków swojej rodziny, wystarczających środków utrzymania i ubezpieczenia zdrowotnego. W konsekwencji pobyt zgodny z prawem państwa członkowskiego, ale niespełniający tych warunków nie może być uznany za pobyt „legalny” w rozumieniu dyrektywy w sprawie stałego pobytu.
Trybunał uznał zatem, iż wykładni tego pojęcia należy dokonywać w ten sposób, że nie można uznać, iż obywatel Unii, który przez ponad pięć lat zamieszkiwał na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego wyłącznie na podstawie prawa krajowego tego państwa, nabył prawo stałego pobytu.
Zobacz: ETS w sprawie zastosowania kary więzienia w trakcie trwania postępowania deportacyjnego
W drugiej kolejności Trybunał zbadał, czy okresy pobytu obywatela państwa trzeciego na terytorium państwa członkowskiego ukończone przed przystąpieniem tego państwa trzeciego do Unii powinny być uwzględniane dla celów nabycia prawa stałego pobytu.
W niniejszej sprawie Trybunał stwierdził, że w akcie przystąpienia nie występuje żadne postanowienie przejściowe odnoszące się do stosowania do Polski postanowień prawa Unii w sprawie swobodnego przemieszczania się osób, oprócz określonych postanowień dotyczących swobodnego przepływu pracowników i swobody świadczenia usług.
W konsekwencji obywatele Unii mogą powoływać się na postanowienia dotyczące stałego pobytu i postanowienia te mogą mieć zastosowanie do obecnych i przyszłych skutków sytuacji zaistniałych przed przystąpieniem Polski do Unii.
Trybunał uznał, że okresy pobytu obywatela państwa trzeciego na terytorium państwa członkowskiego ukończone przed przystąpieniem tego państwa trzeciego do Unii powinny być uwzględniane dla celów nabycia prawa stałego pobytu, o ile były zgodne z przepisami dyrektywy.
PS/źródło:curia.pl
Zobacz także:
Wyrok ETS w sprawie ograniczeń w gromadzeniu praw do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego