Na podstawie umowy leasingu operacyjnego, skarżącej spółce PH PAXER przekazano samochód ciężarowy. Zbywcą był Marek J. Po zakończeniu umowy leasingu skarżąca spółka ten samochód nabyła od firmy leasingowej. Sąd rejonowy w sprawie przeciwko Markowi J. orzekł w stosunku do niego środek karny w postaci przepadku samochodu, o którym mowa. Skarżąca spółka będąc już właścicielem samochodu, nie została zawiadomiona o toczącym się postępowaniu i nie miała możliwości zgłoszenia interwencji. O orzeczeniu przepadku dowiedziała się, kiedy pracownicy urzędu skarbowego odebrali jej samochód. PH PAXER złożyła żądanie wyłączenia przedmiotowego samochodu spod egzekucji. Ponadto wniosła zażalenie na postanowienie urzędu skarbowego o umorzeniu postępowania w tej sprawie. Nie czekając na prawomocne rozstrzygnięcie zażalenia urząd skarbowy sprzedał samochód na licytacji. Sąd rejonowy oddalił powództwo z uwagi na fakt, że roszczenie złożone zgodnie z art. 119 § 3 uległo przedawnieniu. Skarżąca wniosła apelację, która została odrzucona.

Skarżąca spółka w chwili nabycia samochodu była w dobrej wierze. Orzeczenie przepadku samochodu w istocie uderza nie w sprawcę przestępstwa, a w skarżącą, naruszając jej konstytucyjne prawo do własności.

Istota środka karnego w postaci przepadku przedmiotów polegać ma na wymierzeniu dolegliwości sprawcy czynu poprzez pozbawienie go korzyści z popełnionego przestępstwa. Środek ten nie może krzywdzić osoby trzeciej, która nie ma z czynem sprawcy nic wspólnego.

Zdaniem skarżącej spółki, krótszy termin przedawnienia roszczeń dotyczących przedmiotów, co do których orzeczono przepadek w postępowaniu karnym skarbowym nie ma żadnego racjonalnego uzasadnienia. Nie gwarantuje również skutecznej ochrony podmiotom, które bez swojej winy nie mogły dochodzić własnych praw.

Przewodniczący składu orzekającego: sędzia TK Mirosław Wyrzykowski, sprawozdawca: sędzia TK Stanisław Biernat.

TK/AS