Subskrybuj nas na Youtube
Popełnienie przestępstw zaliczanych – również przez traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – do najpoważniejszych uzasadnia wydalenie obywatela Unii, nawet jeżeli mieszkał w państwie przyjmującym ponad dziesięć lat – orzekł luksemburski Trybunał Sprawiedliwości.
TS podkreślił, że do tych przestępstw należy również seksualne wykorzystywanie dzieci i kobiet. Sąd krajowy musi jednak w takich sytuacjach ocenić, czy przestępca ma skłonność do recydywy i przede wszystkim czy jego czyny poważnie zagrażają spokojowi i fizycznemu bezpieczeństwu ludności.
Wyrok trybunału wywołało pytanie niemieckiego wyższego sądu administracyjnego kraju związkowego Nadrenii Północnej-Westfalii. Rozpoznawał on odwołanie złożone przez P.I. – Włocha, wobec którego organy niemieckie stwierdziły utratę prawa wjazdu do tego państwa i nakazały opuszczenie RFN pod rygorem wydalenia.
Ma to nastąpić w lipcu 2013 r., kiedy osobnik ów kończy odbywanie kary więzienia. Poskarżył się więc na łamanie jego praw, ponieważ mieszka w Niemczech od końca lat 80.
Dyrektywa 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich stanowi zaś, że państwo przyjmujące nie powinno wydalić obywatela Unii, który uzyskał po pięciu latach prawo pobytu.
P.I. od ponad sześciu lat siedzi w więzieniu, ponieważ przez jedenaście lat gwałcił córeczkę swojej konkubiny (dziewczynka w chwili popełnienia przez niego pierwszego przestępstwa miała osiem lat).
TS podkreślił, że nadrzędne względy bezpieczeństwa publicznego mogą uzasadniać wydalenie obywatela innego państwa Unii, mimo że nabył on prawo stałego pobytu. Taka wykładnia obowiązuje już po wcześniejszym wyroku dotyczącym zwalczania mafijnego handlu narkotykami. Trybunał podkreślił też, że państwa członkowskie same decydują, jak mają chronić spokój i bezpieczeństwo mieszkańców.
Co więcej, w różnych okresach wolno im rozmaicie definiować kryteria odstępstw od zasady swobodnego przemieszczania się. Wolno więc wydalić mieszkańca, którego zachowanie zagraża otoczeniu, w szczególności gdy odebranie prawa pobytu jest karą dodatkową, towarzyszącą osadzeniu w więzieniu.
ORZECZNICTWO
Wyrok luksemburskiego Trybunału Sprawiedliwości z 22 maja 2012 r. w sprawie C-348/09.