TEZA: Na wniosek organu prowadzącego ewidencję gruntów i budynków sąd powinien doręczyć bez wzywania do opłat odpis prawomocnego wyroku.
STAN FAKTYCZNY
W wykonaniu zarządzenia przewodniczącego wydziału wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wezwano starostę do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w kwocie 20 zł za odpis prawomocnego wyroku w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania. Na to zarządzenie, starosta złożył zażalenie powołując się na art. 23 ustawy z 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. nr 240, poz. 2027 z późn. zm.).
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 23 ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne właściwe organy, sądy i kancelarie notarialne przesyłają staroście odpisy prawomocnych decyzji i orzeczeń oraz odpisy aktów notarialnych, z których wynikają zmiany danych objętych ewidencją gruntów i budynków, w terminie 30 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji, orzeczenia lub sporządzenia aktu notarialnego. Natomiast w myśl art. 6a wskazanej ustawy starostowie prowadzą ewidencję gruntów i budynków jako zadanie z zakresu administracji rządowej.
W sprawie objętej wnioskiem starosta wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o przesłanie mu odpisu wyroku tego sądu, którego przedmiotem było nabycie z mocy prawa przez gminę własności nieruchomości. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie rozstrzyga sprawy co do istoty, jednak oddalenie skargi i nieskorzystanie przez strony postępowania z możliwości wniesienia skargi kasacyjnej oznacza, że zaskarżona decyzja stała się prawomocna. Skoro więc starosta z mocy ustawy jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji gruntów i budynków (co oznacza także wprowadzanie wszelkich zmian w tejże ewidencji), to tym samym sąd pierwszej instancji powinien uwzględnić wniosek o przesłanie mu odpisu wyroku i nie powinien wzywać do uiszczenia opłaty kancelaryjnej za wydanie tego odpisu. Starosta bowiem w celu dokonania zmian w ewidencji miał obowiązek upewnić się, że decyzja w tym zakresie jest nie tylko ostateczna, ale i też prawomocna.
Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 grudnia 2010 r., I OZ 913/10.