STAN FAKTYCZNY
Rada miejska określiła zasady nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości wchodzących w skład zasobu nieruchomości gminy oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowania na czas nieoznaczony, a także na czas dłuższy niż trzy lata, w tym na kolejne okresy następujące po umowie zawartej na czas oznaczony do trzech lat, jeżeli przedmiotem umowy jest ta sama nieruchomość. Dodatkowo radni określili zakres upoważnień dla burmistrza do podejmowania decyzji w powyższych sprawach. Skargę na uchwałę wniósł prokurator, który zarzucił jej rażące naruszenie prawa – art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, W ocenie prokuratora brak jest po stronie rady miejskiej kompetencji do uchwalania w tym zakresie przepisów odnoszących się do wszystkich mieszkańców gminy i zmieniających wysokość oprocentowania niespłaconej części ceny zakupu nieruchomości.
Z UZASADNIENIA
W ocenie wojewódzkiego sądu administracyjnego stanowienie aktów prawa miejscowego poddane jest reglamentacji prawnej. Zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej źródłami powszechnie obowiązującego prawa są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego. Natomiast artykuł 94 konstytucji stanowi, że organy jednostek samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie ustaw i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa. Konstytucja po części reguluje bezpośrednio tryb prawodawczy, po części zaś odsyła do ustawy zwykłej. Taką ustawą jest także ustawa o samorządzie gminnym. Zaskarżona uchwała należy do kategorii aktów prawa miejscowego o charakterze wykonawczym. Została bowiem wydana z powołaniem się na art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym. W konsekwencji zdaniem WSA istota sprawy sprowadza się do wyjaśnienia, czy w świetle art. 12 ust. 8 lit. a) ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2001 r. nr 142,poz. 1590 z późn. zm.) w związku z art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami rada miejska była uprawniona do ustalenia generalnej zgody na stosownie odmiennych, niż to przewidziała ustawa, stawek oprocentowania, skutecznych wobec wszystkich potencjalnych nabywców nieruchomości gminnych nabywanych w trybie bezprzetargowym, którym rozłożono spłatę ceny. W orzecznictwie wskazuje się, że ustawa o gospodarce nieruchomościami ustanawia zasadę, która ma charakter uniwersalny. Obejmuje wszystkie podmioty, które nabywają i spłacają ratami cenę nieruchomości nabytej od gminy w trybie bezprzetargowym (art. 70 ust. 2). Natomiast regulacja zawarta w art. 70 ust. 4 ustawy ma charakter wyjątku od tej zasady. Innymi słowy wskazany przepis nie daje podstaw do wydania przez radę gminy (miasta) aktu prawa miejscowego o charakterze generalnym, odnoszącym się do ogólnie określonego kręgu podmiotów, podejmowanego przed wnioskiem zawierającym cenę w odniesieniu do wszystkich lokali mieszkalnych wchodzących w skład powiatowego zasobu nieruchomości i potencjalnie podlegających sprzedaży w trybie bezprzetargowym. W ramach kompetencji ustanowionej w art. 70 ust. 4 ustawy rada gminy upoważniona jest jedynie do wyrażenia zgody na zastosowanie innej niż przewidziana w ustawie stopy oprocentowania niespłaconej części rozłożonej na raty ceny nieruchomości, nie zaś do wprowadzenia generalnego obowiązku stosowania wobec nabywców nieruchomości wchodzących w skład gminnego zasobu nieruchomości odmiennych niższych stawek oprocentowania niespłaconej części rozłożonej na raty ceny nieruchomości.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Go 498/10