TEZA: Na gruncie przepisów ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, a zwłaszcza art. 40 ust. 1, nie istnieje instytucja przedłużania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.
Strona przed wydaniem decyzji przez organ I instancji może zmodyfikować swój pierwotny wniosek dotyczący czasokresu zezwolenia. W świetle art. 40 ust. 6 ustawy o drogach publicznych do wymierzenia opłaty za zajęcie pasa drogowego niezbędne jest ustalenie liczby dni zajęcia pasa drogowego, a zatem terminu tego nie można określić za pomocą zdarzenia przyszłego i niepewnego, jakim jest rzeczywiste rozpoczęcie prac budowlanych.
STAN FAKTYCZNY: Dyrektor Powiatowego Zarządu Dróg decyzją z marca 2007 r. zezwolił przedsiębiorcy na zajmowanie pasa drogowego przez pawilony handlowe na okres od maja 2006 r. do grudnia 2006 r. Odwołując się od tej decyzji, skarżąca wniosła o jej uzupełnienie poprzez ustalenie okresu zezwolenia na umieszczenie obiektu na okres przekraczający dzień 31 grudnia 2006 r. do czasu faktycznego podjęcia robót budowlanych węzła transportowego na działce, na której znajdują się obiekty należące do skarżącej. SKO decyzją z sierpnia 2007 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy stwierdził, że w świetle ustawy o drogach publicznych nie jest możliwe określenie terminu zajęcia pasa drogowego zgodnie z żądaniem wnioskodawczyni poprzez wskazanie zdarzenia, przyszłego i niepewnego, jakim jest rozpoczęcie robót budowlanych węzła transportowego. Konieczne jest określenie terminu poprzez wskazanie konkretnej daty lub też wskazanie dni, tygodni albo miesięcy. WSA uchylił wydane w sprawie decyzje. W uzasadnieniu wskazał, że ani stan faktyczny sprawy, ani jej stan prawny nie zostały wyjaśnione w sposób pozwalający na podjęcie prawidłowego rozstrzygnięcia. Ponadto organy nie rozstrzygnęły sprawy co do jej istoty, ponieważ nie orzekły o całości żądań strony. Sąd zauważył również, że zezwalając decyzjami z marca 2007 r. i sierpnia 2007 r. na zajmowanie pasa drogowego jedynie do końca 2006 r., organy obu instancji pozostawiły stronę w sytuacji zajmowania pasa drogowego (aż do marca 2007 r.) bez zezwolenia, co spowodowało niekorzystne skutki finansowe w postaci obowiązku zapłacenia kary. Natomiast przedsiębiorca, działając w zaufaniu do organów, składał w odwołaniach konsekwentnie wnioski o dalsze przedłużenie zezwolenia.
UZASADNIENIE: NSA oddalił skargę kasacyjną organu. NSA podkreślił, że przed wydaniem przez organ I instancji decyzji z marca 2007 r. skarżąca składała wnioski o przedłużenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego do czasu rzeczywistego rozpoczęcia prac budowlanych w tym rejonie, a więc stronie chodziło również o udzielenie zezwolenia na okres w 2007 r. Tymczasem organ orzekł jedynie o zezwoleniu na zajęcie pasa drogowego do końca 2006 r. NSA zgodził się z wnoszącym skargę kasacyjną, że nie ma możliwości przedłużenia zezwolenia, jednak można zmodyfikować wniosek o wydanie zezwolenia poprzez zmianę pierwotnego czasu, na jaki wnioskodawca chciałby je otrzymać. Wskazał, że skoro wniosek skarżącej był mało precyzyjny, organ powinien, na podstawie art. 64 par. 2 k.p.a., wezwać ją do usunięcia braków wniosku.
Wyrok NSA z 6 stycznia 2009 r., sygn. akt II GSK 577/08