Małżonkowie mieszkali w jednym państwie, ale po rozstaniu jedno z nich wyjechało do innego kraju. Które prawo będzie właściwe dla orzeczenia rozwodu?
Przykład
Agata S., która jest obywatelką Polski w 2012 roku nabyła działkę w Sobótce. Po dwóch latach poznała Tomáša D., posiadającego słowackie obywatelstwo. W 2015 roku Agata S. wyszła za mąż za Tomáša D. Będąc w związku małżeńskim ze Słowakiem, Polka na mocy umowy włączyła prawo do nabytej nieruchomości do wspólnego majątku małżonków.
W 2015 roku Agata S. i Tomáš D. przeprowadzili się do Bratysławy. Po paru latach małżeństwo rozpadło się. W 2018 roku Agata S. wróciła do rodzinnego domu we Wrocławiu. W listopadzie tego samego roku Polka przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu wystąpiła o rozwód.
Tomáš D. nie sprzeciwiał się i uznał żądania pozwu. Ponadto wraz z Agatą S. wnieśli pozew o podział majątku. Które prawo jest właściwe dla orzeczenia rozwodu?
Wyżej opisaną sytuację prawną reguluje art. 54 Prawa Prywatnego Międzynarodowego.
Z pozwem występuje Agata S,. Polka, której miejscem zamieszkania jest Wrocław. Pozwanym natomiast jest Tomáš D, Słowak, mieszkający w Bratysławie.
Kiedy Agata S. wystąpiła z żądaniem rozwodu, nie mieszkała z małżonkiem w tym samym państwie. W takim przypadku stosuje się prawo państwa, w którym Polka i Słowak mieli ostatnio miejsce wspólnego zwykłego pobytu, jeżeli jedno z nich ma nadal to miejsce.
Dla rozwodu właściwe będzie prawo słowackie.
Art. 54 (2) PrPrywM: W razie braku wspólnego prawa ojczystego małżonków właściwe jest prawo państwa, w którym oboje małżonkowie mają w chwili żądania rozwiązania małżeństwa miejsce zamieszkania, a jeżeli małżonkowie nie mają w chwili żądania rozwiązania małżeństwa wspólnego miejsca zamieszkania – prawo państwa, w którym oboje małżonkowie mieli ostatnio miejsce wspólnego zwykłego pobytu, jeżeli jedno z nich ma w nim nadal miejsce zwykłego pobytu.