Kiedy stosuje się przepisy konwencji wiedeńskiej o międzynarodowej sprzedaży towarów?
Konwencja wiedeńska o kontraktach międzynarodowej sprzedaży towarów znajduje zastosowanie w Polsce od 1 czerwca 1996 r. Dotyczy ona kontraktów sprzedaży towarów zawartych przez strony, które mają miejsce prowadzenia działalności (siedziby handlowe) w różnych państwa konwencyjnych.
Sprzedaż, aby podlegała konwencji, musi dotyczyć towaru, który należy rozumieć jako rzeczy ruchome, materialne, przy czym muszą to być przedmioty wyodrębnione, jak np. zboże w magazynie, kruszywo, woda mineralna w butelkach, owoce, warzywa itd. Pojęcie towaru nie obejmuje natomiast nieruchomości, dóbr niematerialnych (np. praw autorskich), a także udziałów, akcji, tytułów inwestycyjnych, papierów wartościowych, okrętów, statków morskich i powietrznych oraz energii elektrycznej.
Pod rządami konwencji pozostaje jedynie taki kontrakt sprzedaży, który ma charakter międzynarodowy, a więc strony tego kontraktu mają siedziby handlowe (miejsce działalności) w dwóch różnych państwach, które przyjęły stosowanie konwencji. Siedziba handlowa oznacza na gruncie konwencji miejsce, gdzie koncentruje się aktywność gospodarcza podmiotu – strony umowy, cechujące się pewną samodzielnością ekonomiczna i organizacyjną oraz trwałością. Z reguły jest to siedziba zarządu danego podmiotu, ale nie jest to warunek konieczny.
Jeżeli jest tak, że podmiot zawierający umowę ma kilka siedzib handlowych, to wówczas przy ocenie tej przesłanki należy wziąć pod uwagę siedzibę handlową, która ma najbardziej ścisły związek z kontraktem, ze względu na okoliczności związane z jego wykonaniem znane stronom lub rozważane w chwili jego zawarcia. Istotne jest, aby lokalizacja siedzib w różnych państwach konwencyjnych istniała w chwili zawarcia kontraktu.
Jeżeli umowa sprzedaży dotyczy towaru w rozumieniu konwencji, a strony mają siedziby handlowe w różnych państwa, zastosowanie kodeksu cywilnego jest wyłączone, a kontrakt będzie podlegał przepisom tej umowy międzynarodowej.